A hard rain’s gonna fall

Dag beste lezers,

We beginnen dit nieuwsbericht met het binnendorpse nieuws:
Na het vertrek van Judith en Christina zijn we begonnen aan de periode waar we toch een beetje schrik voor hadden. We bleven namelijk alleen achter in Yalanhuitz. Ondertussen zijn we ongeveer drie weken verder en hebben we elkaar de haren nog niet uit het hoofd gerukt, lopen we nog niet de muren op en slapen we nog gezellig samen in 1 bed. Kortom, alles peis en vree.
Afgelopen weekend werden we verrast door een bezoekje van Nel en Pauline uit Pojom en van Nico die na een tijdje werken bij de ‘Bomberos’ in de hoofdstad ( hoedje af Nico), nog eens langskwam in het oude vertrouwde Yalanhuitz. Wij kunnen dit nog navertellen, in tegenstelling tot de twee kippen die werden geslacht en in de kookpot zijn beland.
Aanvankelijk dachten we hier zes weken alleen te zijn, maar intussen weten we dat deze periode drie weken wordt ingekort. Een dezer dagen verwachten we namelijk Laura, een Duits meisje waar we volgende keer meer over zullen kunnen vertellen.
We zullen hier dus niet meer alleen zijn, sterker nog, het ziet er naar uit dat we vanuit Pojom gedepanneerd zullen worden, wat wil zeggen dat wij nog eens naar Huehue kunnen gaan. Iets waar we, net als de komst van Ben en Elke, naar uitzien.
In het kliniekje gaat alles goed. De ene dag wordt het overstelpt door patienten, de andere dag zien we bijna niemand. Maar er is een constante doorheen deze laatste periode. Wekelijks moeten er een tweetal wonden gehecht worden, wat van Perla een geoefend naaister heeft gemaakt.
Ook de ervaring met bevallingen is weer een beetje groter geworden, want deze week moest er op een regenachtige avond ( we waren net klaar met een spelletje Kolonisten van Catan) geholpen worden bij een moeilijke bevalling. Telefonisch contact om raad te vragen aan Hanne of Eva was helaas niet mogelijk, en dus was het even bang afwachten op een goede afloop. En die kwam er ‘Gracias a Dios’ drie uur later! Rond 23h kwam er een gezond meisje op de wereld!
De wonden van Baltazar genezen langzaam verder. De wonden op zijn bovenlichaam zijn bijna volledig gesloten en dus blijft binnenkort enkel nog die op zijn dij over.
Diego, de man met TBC, voelt zich al veel beter. Zeer goed, ware het niet dat hij het daarom nalaat terug te komen voor zijn volgende reeks medicatie (Een zoektocht in het dorp leverde niets op, hij zat blijkbaar in Huehuetenango). En dit is, niet alleen voor zijn eigen gezondheid, maar ook voor die van zijn omgeving, nefast.
Op vraag van Eva heeft Esteban de vlierbomen (of struiken, t is eigenlijk iets tussen de 2) in de tuin verwijderd. Blijkbaar woekert de vlier niet enkel bovengronds, ook de wortels hadden vele vertakkingen en daardoor werd het een strijd die enkele dagen duurde.
Ook de pompoenen hebben hun strijd gestreden, helaas zonder goede afloop. Een voor een zijn de plantjes afgestorven.
De katten hadden al enige tijd hun onderkomen in de bodega (berging) in de hoop dat zij daar de ratten zouden verjagen. Na enige tijd kwamen we er achter dat de kleintjes niet zoals de groten door het raampje naar buiten konden en hun gevoeg dus onder de rekken deden… Na een grondige poetsbeurt hebben we de katten dus terug buiten gezet en zijn we overgeschakeld op rattenvergif. Een remedie die effectiever lijkt, want we horen ‘s nachts geen getrippel meer.

Het buitendorpse nieuws dan.
Toen we op een zondag na een bezoekje aan de markt en Moscamed terug wilden rijden, bleken we platte band te hebben. Chapeau voor de bedenker van het systeem, maar zonder handleiding is het niet zo eenvoudig te ontdekken hoe het reservewiel vanonder de auto moet gehaald worden. Na enig speurwerk is het Esteban toch gelukt en een tijdje later was het wiel vervangen. Intussen is de band in San Mateo Ixtatan gerepareerd. Esteban moest er deze week toch heen voor het ophalen van de medicatie die we van het Centro de Salud krijgen en dus sloegen we twee vliegen in een klap.

Het sportnieuws:
Esteban ontdekte net op tijd dat er in Ixquisis een sportliefhebber met tv woont. En dus kon hij zich op 21 mei rond 13h gezellig voor de tv zetten om naar de finale van de Champions League te kijken.
Enkele uren later was het iets minder relaxed. Voor de voetbalmatch Yalanhuitz-Moscamed, die voor de deur van het kliniekje plaatsvond, had het bezoekende team nog een man tekort en dus maakte Esteban na zo’n 15 jaar zijn rentree op een voetbalveld!
Een uurtje sport waar hij nog enkele dagen spierpijn van had.
Hetzelfde geschied een week later. Tegelijkertijd met de grote sponserloop die in Belgie tvv Vivir en Amor werd gehouden, liepen wij hier in Guatemala onze rondjes. Hanne en Kurt liepen de volle 14 km, maar wij hielden het op 6km. En toch waren we minstens even tevreden toen we over de eindstreep strompelden.

Eindigen doen we met het weerbericht.
Het regenseizoen heeft zijn intrede gemaakt. We krijgen nu bijna dagelijks een fikse regenbui over ons heen waardoor de paadjes tijdelijk in beekjes veranderen, en waardoor elkaar verstaan in het kliniekje met zijn metalen dak bijna onmogelijk wordt.
De temperaturen blijven ok. ‘s Morgens en ‘s avonds hebben we wel een trui aan, maar overdag lopen we nog steeds in korte broek en t-shirt rond.

Zo, dit was het voor nu. Tot schrijvens,


Perla y Esteban