Het Geloof

Hola Belgíca,

Onze eerste volle lesweek is intussen gepasseerd en zo zag die er ongeveer uit:
Opstaan om 7.15h en ontbijten met José en Karla. (de kinderen zijn dan al naar school) Zo'n ontbijt kan bestaan uit ontbijtgranen met fruit, maar evengoed uit croque monsieurs, al zijn die dan niet van brood, maar van tortilla's gemaakt.
Om 8.00h begint onze les en dan schaven we tot 12.00h intensief ons Spaans bij.
Daarna is het even wachten (tot 13.30h, soms tot 14.00h) op ons middagmaal. Dat is hier de belangrijkste maaltijd van de dag. Pasta, rijst, kip, maaltijdsoep, het staat hier allemaal op het menu. En de constante hierin zijn tortillas.
Ook het avondeten heeft zo zijn constante, namelijk bruine bonen. Die zijn er altijd bij: hele bonen, gepureerde bonen, in de soep, met room,...
(Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat, eigenlijk zijn ze er altijd bij.)
Gezien deze maaltijd normaliter niet voor 19.30h ( soms niet voor 20.30h) op tafel komt, hebben we in de namiddag tijd genoeg om als brave leerlingen ons huiswerk te maken en als geïnteresseerde toeristen te stad te bezoeken. En of er hier heel wat te zien is: het stadhuis, de kathedraal en zijn ruïnes, meerdere kerken en kloosters, dit alles al dan niet in goede staat. Eén van de mooiste gebouwen die we reeds bezochten is 'la Compañía de Jesús'. Een voormalig Jezuietenklooster dat men dankzij een injectie Spaans overheidsgeld in al zijn glorie heeft kunnen herstellen.
In het weekend zijn we heel de dag vrij en kunnen we een grotere uitstap maken. Zo zijn we eergisteren naar 'Cerro de la Cruz' gegaan. Een kruis bovenop een heuvel. Als beloning voor de beklimming krijg je hier een prachtig uitzicht over de stad Antigua en de vulkaan Agua. De beklimming zelf was echter niet voor ons weggelegd: de toeristenpolitie, die je normaal gezien aan de voet van de heuvel afzet en van daaruit te voet mee naar boven gaat, heeft ons met de pick-up tot boven gebracht. Of ze waren zelf een beetje lui, of ze hadden medelijden met de kuiten van de vijf chicas (en 1 chico) die ze vervoerden.
Gisteren bezochten we Jocotenango, een naburig dorp. We waren er getuige van de voorbereiding van de processie: bewoners maken dan op straat prachtige alfombras. Dit zijn een soort bloementapijten die niet enkel uit bloemen, maar ook uit groenten en fruit, gras en gekleurd zagemeel zijn vervaardigd. Later op de dag passeert hierover dan de processie.
Zo´n processie hebben we vorige week zondag in Antigua gezien. Een enorm beeld van Jezus Christus wordt door een team van 80 cucuruchos gedurende ca 10 uur door de stad gedragen. Echt indrukwekkend!
Net nu we weer bijna praktiserend katholiek waren geworden, zijn we erachter gekomen dat we in het andere kamp zitten. Onze gastfamilie, waarover je ons overigens geen kwaad woord hoort zeggen, blijken aanhangers van één of andere evangelische kerk te zijn. ( je hebt er hier veel verschillende) Daarenboven kregen we hier donderdag bezoek van de Gideons International, een Amerikaanse organisatie die zich bezighoudt met het uitdelen van het Nieuwe Testament.
Als afsluiter kunnen we jullie nog meedelen dat we ons gisteren getrakteerd hebben op een lokale specialiteit: maïsijs, hmmm...

Tot binnenkort,

Virle y Esteban

En als uitsmijter nog dit: katholieke of evangelische God, geen van beiden heeft kunnen voorkomen dat ik mij vorige week als het WTC op 9/11 heb gevoeld. Ergens middenin mezelf had een explosie plaatsgevonden en alles dat mijn lichaam was ingegaan, kwam naar buiten langs één of andere nooduitgang. Resultaat: gedurende één dag heb ik het traject bed, op de pot, bed, boven de pot, bed afgelegd.
Schol mijnen bol,

Esteban

Leaving On A Jetplane

Nadat we in onze laatste week thuis rustig hadden ingepakt en nog uitgebreid afscheid hadden genomen van onze familie, vrienden en ons favoriete bier, waren we er eindelijk klaar voor. Uiteraard hebben we het niet droog kunnen houden op de luchthaven, maar eens vertrokken viel er heel wat spanning van onze schouders af.
Bij aankomst in Washington kwam daar een ander soort spanning voor in de plaats. We hadden het sowieso al niet zo hoog op met de Amerikanen en ze hebben niet geprobeerd om daar verandering in te brengen. Om te beginnen hebben we geleerd dat ze ook hier het eigen-volk-eerst-principe kennen. (80% van het personeel zat achter Americans Only loketten. Pas wanneer alle Amerikanen gecontroleerd waren, gingen er voor de buitenlanders meer loketten open.) Vervolgens werden we door een geuniformeerde zatte (of zotte?) Chinese Amerikaan met de grond gelijk gemaakt omdat één of ander formulier niet volledig genoeg ingevuld was, en nadat we onze bagage zelf fysiek over de grens hadden gezet, mochten we nog een kleine striptease houden... Soit, we zijn -samen met onze intacte bagage- goed aangekomen in Guatemala city.
Daar hebben we eerst geprobeerd om onze vergunning om langer dan 30 dagen te mogen rijden (met ons Belgisch rijbewijs) in orde te brengen. Voorlopig is ons dat niet gelukt, vanwege de vele eisen waaraan we moeten voldoen. Dit in tegenstelling tot de Guatemalteken zelf, als we het afmeten aan hun rijstijl. Laten we er dus maar vanuit gaan dat het vooral een administratieve kwestie is.
Na een rit van ca. 45km zijn we dan aangekomen in Antigua, een koloniaal stadje dat ooit nog dienst deed als hoofdstad van Guatemala tot het grotendeels verwoest werd door een reeks aardbevingen. Zoals zo vaak moet eerst het hele zaakje verder verloederen vooraleer men inziet hoe mooi en rijk het verleden kan zijn. Dat maakt dat men nu nog sites aan het restaureren is, sinds de hele stad in 1979 werd opgenomen in de werelderfgoedlijst van de UNESCO.
Met de hulp van Celestino, de vriendelijke gids van het toeristenbureau die hier op straat de nieuwkomers een beetje wegwijs maakt, hebben we een taalschooltje gevonden waar we ook logeren en driemaal per dag samen met de eigenaars eten. Vanaf morgen starten de echte lessen, ieder met een eigen leerkracht, maar tijdens de maaltijden steken we ook veel op want er wordt uitsluitend Spaans gesproken.
Zo, dit was het voor nu. ¡Hasta la próxima vez!
Virle y Esteban