Hard Times

Na het gezellige welkomstfeestje voor Markus en Elena waarvan vorige keer sprake was, werden we om 23.30h toch nog wakker gemaakt voor een urgentie. Een jong meisje was reeds vele uren eerder van een gezonde baby bevallen, maar de placenta liet nog steeds op zich wachten. Na toediening van de nodige medicijnen vlotte de nageboorte dan toch. Maar gezien de toestand van deze mama werd ze toch doorverwezen naar het ziekenhuis van Huehuetenango.
Haar familie wist ons ook nog te vertellen dat er een tweede spoedgeval in aantocht was. Een man van 30 jaar zou door de zon veroorzaakte brandwonden hebben opgelopen. Iets waar we ons in eerste instantie weinig zorgen om maakten. Maar bij aankomst de volgende middag kon zelfs een leek zien hoe ernstig het was! Zoals hier zo vaak het geval is, komt de ware toedracht pas na vele vragen naar boven. Wat volgt, is hoe wij denken dat het M. vergaan is: M. was als enige van de familie achtergebleven in Mexico na het einde van de burgeroorlog. Hij had er zijn eigen leven opgebouwd en werkte er op het veld. Door de jaren heen was hij echter ook aan de drank verslaafd geraakt. Op een dag in augustus lag hij onder de hete middagzon zijn roes uit slapen met zijn rubberlaarzen aan. (Hij droeg hierin geen sokken) Door de hitte die zich ontwikkelde in zijn botten liep M. tweedegraads brandwonden op. Wegens het ontbreken van verzorging en minimale hygiëne begon zijn voet te ontsteken. Daarom probeerde hij contact te zoeken met z´n familie in Guatemala, maar dat lukte pas na vijf dagen. Tegen die tijd kon hij niet meer gaan, en is zijn familie M. gaan halen. Met een zelfgesjorde stoel hebben ze hem dan tot in het kliniekje gedragen. Bij aankomst was het linkerbeen reeds tot boven de knie zwart en verspreidde er zich een zeer onaangename geur in de consultatieruimte. M. liep een besmetting met “clostridium perfringens” op, beter gekend als gasgangreen. Na een korte medische interventie werd snel koers gezet naar Huehuetenango, alwaar het been onmiddellijk werd geamputeerd. Doch omwille van de te ver gevorderde infectie is M. diezelfde nacht nog overleden. De volgende morgend keerden we dus terug met een lijkkist achterin de auto, zodat zijn familie hem in hun dorpje kon begraven.
Drie dagen later zaten we terug bij het begin van het leven. Nog voor het krieken van de dag werd Veerle weggeroepen voor een bevalling. Vijfde bevalling, vijfde meisje: het lijkt erop of er bij Veerle geen jongens willen geboren worden!
En nog was het niet gedaan voor deze week. Op vrijdagmorgend moesten we naar het huisje van Baltazar omdat zijn schoonzus op 6 maanden zwangerschap een abortus aan het doormaken was. Na telefonisch contact met de gynaecoloog werd beslist snel naar Huehue te vertrekken, maar... We hadden heel wat overredingskracht nodig en moesten lang wachten op de uit huis werkende echtgenoot, waardoor we pas om middernacht in het Nationaal Hospitaal aankwamen. Op zaterdag kregen we te horen dat ze reeds een curretage had ondergaan en dat ze op zondagmorgend weer naar Yalanhuitz mocht. Dat kwam ons dan weer goed uit, want zo konden wij nog eens genieten van het welbefaamde ontbijtbuffet in hotel Casa Blanca.
Na deze drukke week werd het gelukkig iets rustiger in het kliniekje waardoor wij tijd hadden om de bodega op te ruimen, terwijl Markus, Elena en Julia de vele medicatie die de dokters van de Jornada Medica hadden achtergelaten, uitsorteerden.
En was er dan ook nog tijd voor ontspanning? Ja hoor, want we zijn eens naar het naburige dorpje Yicchacchin gewandeld. Omdat we er moesten schuilen voor donder en bliksem, ontmoetten we er het sympathieke koppel Julio en Magda die ons spontaan trakteerden op een warme tas koffie, bananen en avocados. Nadat we een compliment maakten over hun mooie stenen huis, vertelde Julio openhartig over zijn illegale verblijf in de Verenigde Staten, een lot dat vele Guatemalteken is beschoren: Eerst 18 maanden werken om de coyote of mensensmokkelaar terug te betalen, om daarna een eigen spaarpotje bijeen te werken!
En toen was het eindelijk zondag 7 september en vertrokken we met een volle auto patienten naar Huehue, om op maandag bij de nodige specialisten op consultatie te gaan en aan onze vakantie te beginnen. Doch, het mocht weer niet zo simpel zijn zoals gepland. Die zondagavond belde Markus ons op om te melden dat Elena onderweg was met een volgende urgentie. Een vrouw van 37 jaar had reeds twee weken eerder moeten bevallen. Ondanks de vele weeën, vlotte de bevalling nog steeds niet. Bij aankomst werd onmiddellijk een keizersnede uitgevoerd. Toen we de volgende morgend de materniteit bezochten, vertelde de verpleging ons dat moeder en kind het zeer goed stelden.
En zo begon dan op maandagnavond uiteindelijk toch onze vakantie waarvan we nu nog steeds genieten en waarvan we jullie volgende keer op de hoogte zullen brengen.

Tot binnenkort,
Perla y Esteban