Holidays In The Sun

¡Hola, Hola!

Wij zijn terug in Yalanhuitz en genieten nog na van onze vakantie. Waarom dat zo is, kunnen jullie hieronder in een chronologisch overzicht lezen.
09/09: De dag begint vroeg, want we zitten al om 06.00u in het eerste van vele minibusjes die ons tot in Coban zullen brengen. Na een tocht die niet zonder slag of stoot verloopt vanwege enkele derrumbes (=door hevige regenval veroorzaakte aardverschuivingen die de weg versperren), komen we in de namiddag in dit koffiestadje aan. Getuige hiervan is oa. de Finca Santa Margarita: Een koffieplantage die we bezoeken (10/09) en waar we alles over koffie te weten komen. Vanaf het in de grond steken van het zaadje tot en met het malen en verpakken van de koffiebonen. En uiteraard wordt zo´n bezoekje afgesloten met een heerlijk tasje koffie, hhmm. Coban heeft echter nog meer te bieden dan koffie, nl. orchydeeën. Van de naar schatting 800 verschillende soorten die in Guatemala voorkomen, vind je er zo´n 600 terug in Vivero Verapaz. In deze kwekerij worden we rondgeleid door een vriendelijke en gepassioneerde opzichter die ons honderduit verteld over deze prachtige bloem. Ondanks het feit dat we niet in het bloeiseizoen zitten, zien we verschillende prachtige exemplaren. Enkele zijn slechts een paar milimeter groot, andere dragen dan weer spectaculaire namen zoals Tarantula-orchydee. En de natuur heeft nog meer te bieden...
11/09: We reizen door naar Lanquin waar we eerst de plaatselijke grotten bezoeken om daarna te overnachten in het paradijselijke El Retiro: Houten hutjes met rieten daken staan kriskras verspreid aan de rivieroever, bloemen, planten en hangmatten sieren de tuin, in de bar wordt heerlijk eten geserveerd,... Alleen, we zijn precies in een Israelische kolonie en besluiten daarom om na 1 nacht (12/09) reeds verder te gaan naar Semuc Champey, het volgende natuurwonder op onze tocht. Door/Onder een natuurlijke tunnel/brug dendert een kolkende rivier en erbovenop vormen natuurlijke zwembaden een idyllisch decor om in te relaxen. Wanneer we vanuit deze poelen via een touwladder afzakken naar de uitgang van de tunnel is daar echter geen sprake meer van. Dit is puur avontuur.
Op 13/09 voelen we ons even een onderdeel van het computerspel Carmageddon. Onze chauffeur rijdt maar liefst twee honden dood en is zich écht van geen kwaad bewust. We zijn blij als we kunnen uitstappen bij onze volgende bestemming: El Biotopo Del Quetzal. De biotoop zullen we uiteindelijk niet zien, maar de quetzal, de nationale vogel van Guatemala zien we wel in de tuin van onze slaapplaats. En ook hier worden we overstelpt met info, foto´s en film door de overenthousiaste eigenaar.
14/09: We zetten onze tocht voort en komen aan in de badplaats Monterrico. Omwille van de Dia de Independencia (= nationale feestdag) die voor de deur staat, is het er druk en vinden we pas na enige tijd zoeken een betaalbare slaapplaats, El Merlyn. We duiken terstond in het zwembad om een beetje af te koelen want het is er zeer warm. ´s Nachts wordt duidelijk in wat voor keet we zijn beland: De muziek staat loeihard, er wordt luidruchtig gezwommen en drank en drugs worden veelvuldig geconsumeerd, niet in het minst door de eigenaar en de barman. Als de volgende dag (15/09) onze douche verstropt blijkt te zitten, is er dan ook niemand in staat om dit euvel te verhelpen en wordt ons aangeboden om gewoon in een andere kamer te gaan douchen. We laten het echter niet aan ons hartje komen en genieten van een dagje zon, zee en strand, lezen een boekje en brengen een bezoekje aan een Tortugario (= schildpaddenkwekerij). We gaan op tijd slapen want de volgende dag staat er een ochtendlijke boottocht op het programma. Om 06.00u varen we reeds door de mangroves van het Biotopo Monterrico Hawaii en als we even later in het moeras liggen te dobberen, zien we de openbloeiende waterlelies en horen we de ontwakende vogels. En dit alles terwijl de zon oranje opkomt.
Vermits de dag zo vroeg begon, is er na ons boottochtje nog tijd genoeg over om door te rijden naar Santa Lucia Cotzumalguapa. Hier zijn in de rietsuikervelden nog beelden terug te vinden waarvan men niet weet welk volk ze gemaakt heeft. Helaas blijkt bij aankomst dat het wandelen in de rietsuikervelden niet zonder risico is. Omdat we geen zin hebben om overvallen te worden, houden we het dan maar bij een bezoek aan het plaatselijke museum dat aan deze beelden gewijd is.
17/09: We zijn intussen over de helft van deze vakantie en besluiten om een rustpauze in te lassen. San Pedro La Laguna is hiervoor uitermate geschikt met z´n ligging aan Lago De Atitlan, met z´n lekkere restaurantjes en z´n bars met tuinterrassen waar een laidback sfeertje hangt. Terwijl we hier een paar daagjes blijven, komen we tot de vaststelling dat we onze plannen een beetje zullen moeten wijzigen.
Als gevolg hiervan rijden we reeds op 19/09 tot in Comitan, Mexico mbt onze paspoorten. In plaats van daarna terug te keren, reizen we door tot in Palenque (20/09). Een traject dat we maar al te graag eens met de moto zouden willen afleggen, want het is 120km door de bochten slingeren zonder daarbij al te veel ander verkeer tegen te komen.
Tijdens ons bezoek aan de ruïnes van Palenque (21/09) geraken we onder de indruk van de mooie statige gebouwen die de Maya´s hier hebben gezet. Het is dan ook de eerste échte grote site die we bezoeken, maar zeker niet de laatste...
En dan wordt het stilaan tijd om de terugweg naar Yalanhuitz aan te vatten. Een terugweg die wel nog enkele tussenstationnetjes heeft. Zo bezoeken we op 22/09 nog de ruïnes van Toniná. Niet zo heel groot, maar zeker ook de moeite waard, want we kunnen binnen in de deels ondergrondse gangen en tempels én we zijn de enige bezoekers van het ganse tempelcomplex.
Ons ommetje Mexico eindigt in het mooie en rustige stadje Comitan (23/09), waar Steven een aparte eetervaring heeft. Wanneer hij de menu del dia voorgeschoteld krijgt, blijkt er in tegenstelling tot wat werd verteld geen vlees op z´n bord te liggen. Wat er wel op ligt, zijn witte stukken zachtgekookte....varkenshuid!
Terug in Huehuetenango (24/09) slapen we nog eens bij Rudy en z´n lieve mama. Nadat ze nog eens pannekoeken als ontbijt heeft gemaakt voor ons (25/09), gaan we op zoek naar Eva, haar zus Elke en hun papa Bert. Het is bijna 6 maanden geleden dat we Eva op het vliegveldje van Ixquisis uitwuifden, maar het lijkt alsof het gisteren was. De tijd is hier voorbij gevlogen.
Na het hartelijke weerzien keren we samen terug naar het kliniekje waar we intussen aan het laatste hoofdstuk Yalanhuitz zijn begonnen. Een hoofdstuk dat met de komst van Kristel, Johan, Katleen en Sven én met ons vertrek uit Yalanhuitz zowel een happy als een droevig eind zal krijgen...

¡Hasta la proxima!

Perla y Esteban