El Salvador was voor ons een grote onbekende. Na twee weken rondreizen kunnen we jullie er nu een voorstelling van geven.
Flora: Bijna door gans het land groeien vele veldbloemen langs de kant van de weg. Voornamelijk in de bergachtige regio in het westen, waar zelfs een heuse 'Ruta de las floras' is. Zo bezochten we drie dorpjes op deze bloemenroute: Apaneca, Juayua en Ataco. Naast de vele bloemenkwekerijen vielen ook de met bloemen beschilderde lantaarnpalen op!
Vulkanen: Net zoals de andere Centraal-Amerikaanse landen heeft ook El Salvador zijn vulkanen. Twee ervan werden door ons met succes beklommen. De 'Cerro Verde' en de 'Izalco' zijn naast elkaar gelegen vulkanen, die samen voor een prachtige dagtrip zorgden. Vanop de top van de 'Cerro Verde' hadden we een mooi uitzicht op de perfect kegelvormige 'Izalco'! Na het afdalen van 1300 treden (= Cerro Verde)beklommen we via lavagesteente en- gruis de 'Izalco'! Vanop de rand van de rokende krater zagen we tot de Stille Oceaan en de grens met Guatemala! Eveneens konden we vaststellen dat de 'Cerro Verde' vanwege z'n begroeiing zijn naam niet gestolen heeft. En omdat heen en terugweg dezelfde zijn, sloten we af met het beklimmen van dezelfde 1300 treden!
Zoet water: El Salvador telt ook mooie meren, watervallen en rivieren. Terwijl 'Lago de Coatepeque' gedeeltelijk omzoomd wordt door chique villa´s, zijn dat bij het meer van Alegria koffieplantages. Terwijl in het eerste naar hartelust gezwommen kan worden, leek ons dat in het tweede niet aangeraden vanwege de zwavelgeur en de groene kleur van het water.
In het eerder vermelde Juayua gingen we naar 'Los chorros de calera'. Deze watervallen waren niet alleen mooi om te zien, ze waren ook lekker verfrissend!
In het noordoosten van het land stroomt de Río Sapo: een goede plaats om te laten bezinken wat we in 'El Mozote' gezien en gehoord hadden.
Burgeroorlog: Ook El Salvador heeft z'n burgeroorlog gehad. Een trieste episode hiervan speelde zich af in het dorpje El Mozote. Omdat men dacht dat de guerillastrijd van hieruit georganiseerd werd, werd gans het dorp op gruwelijke wijze uitgeroeid. Eén vrouw wist te ontkomen, waardoor deze gruweldaden niet in de doofpot zullen verdwijnen. Ter nagedachtenis werd een grafmonument opgericht, een rozentuin aangelegd, en werden er muurschilderingen op de kerk aangebracht!
Meer over deze oorlog kwamen we te weten in het museum van het nabijgelegen Perquin, waar o.a het wapenarsenaal van de guerilla´s tentoongesteld wordt.
Zout water: Het enige Centraal-Amerikaanse land met maar één kust heeft toch enkele mooie stranden aan de Stille Oceaan in petto!
In El Zonte bleven we maar één dag omdat onze slaapplaats niet ideaal was, maar aan de 'Playa San Diego' vielen we met ons gat in de boter. Bij het sympathieke Brits-Salvadoriaans koppel van 'El Roble' hadden we alles wat we maar wensten: gezelschapsspelletjes, hangmatten, zwembad, lekker eten, propere kamer, ping-pongtafel en een bodyboard waarmee het heerlijk spelen was in de nabijgelegen oceaan.
Steden: De hoofdstad San Salvador hebben we links laten liggen, maar we zijn wel in een andere leuke stad geweest. In Santa Anna verbleven we in 'Casa Frolaz', een prachtig huis van een rijke Salvadoriaan met z´n eigen koffieplantage.
In het centrum van de stad bezochten we het weelderig gedecoreerd theater en de kathedraal met z´n prachtige gevel!
Eten en drinken: El Salvador heeft z´n eigen tortilla-variant. Pupusas zijn tortillas die, alvorens ze op de bakplaat gaan, gevuld worden met kaas, vlees, bruine bonen, groenten,... of andere lekkernijen. Geserveerd met rauwe groentjes in 't zuur! Mmmm.. lekker!!
En omdat het land zoveel koffieplantages heeft, is er natuurlijk ook lekkere koffie, zoals die van Javier in Casa Frolaz.
Tot zover onze voorstelling van El Salvador, geschreven op Nicaraguaanse bodem, waarover we jullie binnenkort zullen berichten.
Veerle en Steven
maandag 15 december 2008
dinsdag 25 november 2008
La isla bonita
Het heeft aan een zijden draadje gehangen, maar Kristel was dan toch in Guatemala geraakt en dus kon ze samen met ons beginnen aan een "Andere Reis", die we begonnen in Panajachel (Lago de Atitlán).
Omdat Panajachel een souvenirstadje bij uitstek is, werden hier reeds enkele artisania gekocht, waarna we het Lago de Atitlan nogmaals overstaken om rond te kuieren in San Pedro de Laguna. De volgende dag gingen we via de hoofdstad per nachtbus richting Flores, in het noorden van het land. Dit mooie dorpje op een eiland in het Péten Itzánmeer, werd de uitvalsbasis voor het bezoeken van de Maya-ruïnes in Tikal. Negen maanden hadden we ernaar uitgekeken om de zon te zien opkomen vanop de hoogste tempel van het complex, maar nu het eindelijk zover was, kregen we te horen dat sinds kort voor zonsopgang toegang tot het park niet meer mogelijk was. Toch mogen we niet klagen, want met een enthousiaste gids maakten we een tocht door de jungle met z'n mooie tempels, spin- en brulapen, tropische vogels,...
Na het oversteken van de grens, en via een tussenstop in San Ignacio, belandden we op het mooie Placencia in de Caraïbische Zee van Belize. Het paradijslijke palmbomenstrand van dit eilandje was de ideale plaats om uit te rusten na onze eerste week.
Tijd om terug naar Guatemala te keren. Dit keer niet per bus, maar per boot. We meren aan in Livingston, het enige Garifuna-stadje van Guatemala. Al lijkt dit wel een ander Guatemala met de eigen eet- en muziekcultuur van deze voormalige Afrikaanse slaven. Over deze cultuur kwamen we meer te weten op onze toer door Livingston, z´n omliggende oerwoud en langs de watervallen Siete Altares. Voor één keer vonden we het jammer dat het regenseizoen gepasseerd was, want de watervallen stonden droog. Afsluiten deden we die dag met het eten van de typische tapado (= maaltijdsoep met cocos, curry en allerlei zeevruchten) en het bezoeken van de Garifuna bar Ubafu waar we hun muziek live konden horen en waar we Gifiti (= rum + kruiden)dronken.
Om onze volgende hospedaje, Finca Tatin, te bereiken vaarden we de Rio Dulce op. Een ideale plek om te relaxen in de hangmat, een boekje te lezen, te ping-pongen, een spelletje te spelen, te plonsen in het water en om lekker te eten van het "family-style-dinner" (één maaltijd, één grote tafel). Maar er werden ook grootse inspanningen geleverd. We hebben een volledige dag door de Biotopo Chocón Machacas gekayakt.
En dan was het reeds tijd om koers te zetten naar Antigua, waar wij onze "Exodus" neerschreven terwijl Kristel de stad verkende. Als afsluiter van Kristels´ vakantie gingen we ´s avonds nog eens lekker eten.
Terwijl zij op het vliegtuig naar België zat, planden wij ons vertrek naar El Salvador!
Veerle en Steven
Omdat Panajachel een souvenirstadje bij uitstek is, werden hier reeds enkele artisania gekocht, waarna we het Lago de Atitlan nogmaals overstaken om rond te kuieren in San Pedro de Laguna. De volgende dag gingen we via de hoofdstad per nachtbus richting Flores, in het noorden van het land. Dit mooie dorpje op een eiland in het Péten Itzánmeer, werd de uitvalsbasis voor het bezoeken van de Maya-ruïnes in Tikal. Negen maanden hadden we ernaar uitgekeken om de zon te zien opkomen vanop de hoogste tempel van het complex, maar nu het eindelijk zover was, kregen we te horen dat sinds kort voor zonsopgang toegang tot het park niet meer mogelijk was. Toch mogen we niet klagen, want met een enthousiaste gids maakten we een tocht door de jungle met z'n mooie tempels, spin- en brulapen, tropische vogels,...
Na het oversteken van de grens, en via een tussenstop in San Ignacio, belandden we op het mooie Placencia in de Caraïbische Zee van Belize. Het paradijslijke palmbomenstrand van dit eilandje was de ideale plaats om uit te rusten na onze eerste week.
Tijd om terug naar Guatemala te keren. Dit keer niet per bus, maar per boot. We meren aan in Livingston, het enige Garifuna-stadje van Guatemala. Al lijkt dit wel een ander Guatemala met de eigen eet- en muziekcultuur van deze voormalige Afrikaanse slaven. Over deze cultuur kwamen we meer te weten op onze toer door Livingston, z´n omliggende oerwoud en langs de watervallen Siete Altares. Voor één keer vonden we het jammer dat het regenseizoen gepasseerd was, want de watervallen stonden droog. Afsluiten deden we die dag met het eten van de typische tapado (= maaltijdsoep met cocos, curry en allerlei zeevruchten) en het bezoeken van de Garifuna bar Ubafu waar we hun muziek live konden horen en waar we Gifiti (= rum + kruiden)dronken.
Om onze volgende hospedaje, Finca Tatin, te bereiken vaarden we de Rio Dulce op. Een ideale plek om te relaxen in de hangmat, een boekje te lezen, te ping-pongen, een spelletje te spelen, te plonsen in het water en om lekker te eten van het "family-style-dinner" (één maaltijd, één grote tafel). Maar er werden ook grootse inspanningen geleverd. We hebben een volledige dag door de Biotopo Chocón Machacas gekayakt.
En dan was het reeds tijd om koers te zetten naar Antigua, waar wij onze "Exodus" neerschreven terwijl Kristel de stad verkende. Als afsluiter van Kristels´ vakantie gingen we ´s avonds nog eens lekker eten.
Terwijl zij op het vliegtuig naar België zat, planden wij ons vertrek naar El Salvador!
Veerle en Steven
zondag 16 november 2008
Exodus
Dag trouwe lezers,
Waar waren we gebleven? Juist, we zijn met Eva, Elke en hun vader in Yalanhuitz toegekomen en beginnen er aan een nieuw hoofdstuk.
Op de eerste avond namen we direct afscheid van Markus en Elena want hun tijd zat er op. Dat maakte dat wij Casa Canela voor ons tweetjes hadden.
Nadat we op de zondagse markt onze groentjes hadden gekocht, brachten we met z’n vijven een bezoekje aan Don Toribio en zijn vrouwtje, een stokoud koppeltje zonder familie. Een bezoek dat ons sterk heeft aangegrepen vanwege de omstandigheden waarin zij moeten leven, vanwege hun grote dankbaarheid voor ons bezoek en vanwege de tranen die de vrouw liet omdat ze er niet op voorzien was om ons een maaltijd aan te bieden.
Enkele dagen later werd het hele dorp gemobiliseerd om naar de vliegpiste van het inmiddels gesloten Moscamed te gaan om er de president te verwelkomen! Enkele uren later kwamen we van een kale reis terug. Mijnheer de president had zelfs zijn kat niet gestuurd.
Op 2 oktober werden we bij de buren uitgenodigd om er een tas koffie te drinken op de verjaardag van 1 van de zonen. Bij aankomst bleek er echter een feestmaal met verse kip te zijn bereid waar iedereen, ja echt iedereen, lekker van heeft gegeten!
De volgende dag was het Eva’s verjaardag. Voor dag en dauw versierde Elke de keuken met ballonnen en kindertekeningen en bakten wij pannekoeken. In de namiddag stapten we nog eens naar het meer en hebben we er ondanks de lichte regenval toch gezwommen.
In de week dat de familie ’k-zin-te-loate-zeej-Verstroate van hun vakantie genoot, verwelkomden wij de 2 Duitse doktersstudenten Maaike en Annika met wie we eventjes Casa Canela deelden. Op hun tweede dag hadden ze reeds hun eerste urgentie! Toen we om 9.00h bij het kliniekje aankwamen, werden we al opgewacht om bij een bevalling te helpen. Eenmaal ter plaatse werd duidelijk dat het kind reeds vier uur eerder in stuit geboren werd, maar toen al geen reflexen vertoonde. Na een korte interventie moesten we ons er bij neerleggen dat het kindje overleden was.
De volgend dag was er wel reden tot blijdschap. Bij het begin van het avondmaal werden we weer weggeroepen voor een bevalling die niet wilde vlotten. Net toen beslist was om naar Huehuetenango te rijden, perste de vrouw er met al haar krachten alsnog een gezonde baby uit. En u raadt het al, alweer een meisje!
Verder vinden we het toch ook het vermelden waard dat de vreselijke brandwonden van Baltazar na 8 maanden heling in het kliniekje volledig gesloten zijn!!
Stilaan begonnen we aan onze laatste 2 weken in Yalanhuitz en dus werd het hoogtijd om nog eens langs te gaan in Pojom. Na een zeer regenachtige tocht kwamen we als twee verzopen waterkiekes aan in Casa Materna, het kliniekje van Pojom. In de namiddag zagen we hoe Hanne en Kurt te werk gaan, terwijl Lieven en Marijke een heerlijk avondmaal bereidden. (2 Vlaamse vrijwilligers die Engelse les geven in het plaatselijk schooltje) Na het verorberen van deze maaltijd werd de avond afgesloten met het bekijken van enkele afleveringen ’In de Gloria’. Mooi, mooi!
Minder mooi, maar niet minder grappig, was het verdwijnen van onze sokken. Op een morgend merkten we dat er enkele sokken ontbraken op de wasdraad. Navraag bij Catarina die voor ons waste, leverde niets op. Zij had ze niet. Toen er de volgende morgend nog minder sokken op de draad hingen, kregen we argwaan en trok Steven op onderzoek. En ja hoor, op de zoldering vond hij een nestje van 1 of ander knaagdier met een 7-tal kapotgebeten sokken. Smakelijk!
Inmiddels was het 25 oktober, de dag waarop ons bezoek in het vliegtuig zat. Maar ook de dag dat de Pojommers nog eens tot bij ons kwamen om er een gezellige avond van te maken.
Door omstandigheden konden onze vrienden het door ons opgestelde reisplan niet volgen en dus kwamen ze 24 uur later dan gepland aan. Omdat de brug van Rio Seco (= nabijgelegen dorpje) weggezakt was, konden wij hen niet in Yalambojoch oppikken, maar wachtten we ze op aan deze brug. Een blij weerzien met Kristel, Johan, Katleen en Sven.
Nadat ze geinstalleerd waren in Casa Canela gaven we ze een rondleiding in het kliniekje. Daar waren Eva en Veerle ondertussen aan een eerste repetitie bezig met de kindjes van het dorp. Er werd hen een liedje aangeleerd dat op het feest van het kliniekje zou worden gezongen.
In onze laatste week maakten we verschillende uitstapjes met ons bezoek: een wandeling door Yalanhuitz, eentje naar Ixquisis, en enkele stevigere trips zoals naar het meer met z’n watervallen, naar de berg aan wiens voet Yalanhuitz ligt, en eentje naar Platanar waar we eveneens afscheid hebben genomen van enkele goedgekende patienten.
Intussen was de Duitse dokteres Christina aangekomen en werden we nog eens uitgenodigd op een verjaardagsfeestje.
Op zaterdag 1 november was het dubbel feest. Zowel Allerheiligen als het 6-jarige bestaan van het kliniekje werden gevierd. Na een bezoek aan het mooi versierde kerkhof, waren we toeschouwers bij het voetbaltoernooi waaraan ploegen uit de verschillende dorpen deelnamen. Bij valavond werden er nog enkele acts opgevoerd met als afsluiter de kinderen die hun ingestudeerde liedjes zongen. En dan was het hoogtijd om bij Eva aan tafel te gaan. Ze had ons allemaal uitgenodigd om er ons afscheid te vieren. Eva, we hebben een ongelooflijke tijd beleefd in Yalanhuitz en willen je nogmaals bedanken voor alles! Ons verblijf in Yalanhuitz werd vervolgens afgesloten in ’el salon’ met een marimbafeest waar we eveneens afscheid namen van Maria, Antonio, Mateo, Francisco,...
En toen bleek vertrekken uit Yalanhuitz ook letterlijk moeilijk te zijn. Vanwege Allerheiligen reed de bus niet, en kwam de door ons bestelde minibus niet opdagen. Vervelend, want ze zou om 3.00h ’s morgens komen. Om 6.00h hebben we dan Eva maar gewekt en wilde zij ons gelukkig een heel eind verderop brengen. Vervolgens ging het met enkele pickups en een bus verder tot in Huehuetenango waar we haastig afscheid moesten nemen van Johan, Katleen en Sven. Tot 16 november zullen we op verlof gaan met Kristel, maar dat lezen jullie in een volgend bericht.
Beste lezers, de voorbije acht maanden hebben wij u graag op de hoogte gehouden van ons werk in Yalanhuitz. Nu wij daar niet meer zijn kan u op www.vivirenamor.be terecht voor meer info en nieuws, en u vindt er alle gegevens om een gift te geven, want zonder financiele inbreng uit Belgie kunnen de mensen van Yalanhuitz, Pojom en omstreken niet op medische hulp blijven rekenen!
Alvast bedankt voor jullie steun,
Veerle en Steven.
Ps: Op onze pagina kunnen jullie nog steeds terecht om te zien hoe het ons vergaat op onze trip door Centraal-Amerika.
Waar waren we gebleven? Juist, we zijn met Eva, Elke en hun vader in Yalanhuitz toegekomen en beginnen er aan een nieuw hoofdstuk.
Op de eerste avond namen we direct afscheid van Markus en Elena want hun tijd zat er op. Dat maakte dat wij Casa Canela voor ons tweetjes hadden.
Nadat we op de zondagse markt onze groentjes hadden gekocht, brachten we met z’n vijven een bezoekje aan Don Toribio en zijn vrouwtje, een stokoud koppeltje zonder familie. Een bezoek dat ons sterk heeft aangegrepen vanwege de omstandigheden waarin zij moeten leven, vanwege hun grote dankbaarheid voor ons bezoek en vanwege de tranen die de vrouw liet omdat ze er niet op voorzien was om ons een maaltijd aan te bieden.
Enkele dagen later werd het hele dorp gemobiliseerd om naar de vliegpiste van het inmiddels gesloten Moscamed te gaan om er de president te verwelkomen! Enkele uren later kwamen we van een kale reis terug. Mijnheer de president had zelfs zijn kat niet gestuurd.
Op 2 oktober werden we bij de buren uitgenodigd om er een tas koffie te drinken op de verjaardag van 1 van de zonen. Bij aankomst bleek er echter een feestmaal met verse kip te zijn bereid waar iedereen, ja echt iedereen, lekker van heeft gegeten!
De volgende dag was het Eva’s verjaardag. Voor dag en dauw versierde Elke de keuken met ballonnen en kindertekeningen en bakten wij pannekoeken. In de namiddag stapten we nog eens naar het meer en hebben we er ondanks de lichte regenval toch gezwommen.
In de week dat de familie ’k-zin-te-loate-zeej-Verstroate van hun vakantie genoot, verwelkomden wij de 2 Duitse doktersstudenten Maaike en Annika met wie we eventjes Casa Canela deelden. Op hun tweede dag hadden ze reeds hun eerste urgentie! Toen we om 9.00h bij het kliniekje aankwamen, werden we al opgewacht om bij een bevalling te helpen. Eenmaal ter plaatse werd duidelijk dat het kind reeds vier uur eerder in stuit geboren werd, maar toen al geen reflexen vertoonde. Na een korte interventie moesten we ons er bij neerleggen dat het kindje overleden was.
De volgend dag was er wel reden tot blijdschap. Bij het begin van het avondmaal werden we weer weggeroepen voor een bevalling die niet wilde vlotten. Net toen beslist was om naar Huehuetenango te rijden, perste de vrouw er met al haar krachten alsnog een gezonde baby uit. En u raadt het al, alweer een meisje!
Verder vinden we het toch ook het vermelden waard dat de vreselijke brandwonden van Baltazar na 8 maanden heling in het kliniekje volledig gesloten zijn!!
Stilaan begonnen we aan onze laatste 2 weken in Yalanhuitz en dus werd het hoogtijd om nog eens langs te gaan in Pojom. Na een zeer regenachtige tocht kwamen we als twee verzopen waterkiekes aan in Casa Materna, het kliniekje van Pojom. In de namiddag zagen we hoe Hanne en Kurt te werk gaan, terwijl Lieven en Marijke een heerlijk avondmaal bereidden. (2 Vlaamse vrijwilligers die Engelse les geven in het plaatselijk schooltje) Na het verorberen van deze maaltijd werd de avond afgesloten met het bekijken van enkele afleveringen ’In de Gloria’. Mooi, mooi!
Minder mooi, maar niet minder grappig, was het verdwijnen van onze sokken. Op een morgend merkten we dat er enkele sokken ontbraken op de wasdraad. Navraag bij Catarina die voor ons waste, leverde niets op. Zij had ze niet. Toen er de volgende morgend nog minder sokken op de draad hingen, kregen we argwaan en trok Steven op onderzoek. En ja hoor, op de zoldering vond hij een nestje van 1 of ander knaagdier met een 7-tal kapotgebeten sokken. Smakelijk!
Inmiddels was het 25 oktober, de dag waarop ons bezoek in het vliegtuig zat. Maar ook de dag dat de Pojommers nog eens tot bij ons kwamen om er een gezellige avond van te maken.
Door omstandigheden konden onze vrienden het door ons opgestelde reisplan niet volgen en dus kwamen ze 24 uur later dan gepland aan. Omdat de brug van Rio Seco (= nabijgelegen dorpje) weggezakt was, konden wij hen niet in Yalambojoch oppikken, maar wachtten we ze op aan deze brug. Een blij weerzien met Kristel, Johan, Katleen en Sven.
Nadat ze geinstalleerd waren in Casa Canela gaven we ze een rondleiding in het kliniekje. Daar waren Eva en Veerle ondertussen aan een eerste repetitie bezig met de kindjes van het dorp. Er werd hen een liedje aangeleerd dat op het feest van het kliniekje zou worden gezongen.
In onze laatste week maakten we verschillende uitstapjes met ons bezoek: een wandeling door Yalanhuitz, eentje naar Ixquisis, en enkele stevigere trips zoals naar het meer met z’n watervallen, naar de berg aan wiens voet Yalanhuitz ligt, en eentje naar Platanar waar we eveneens afscheid hebben genomen van enkele goedgekende patienten.
Intussen was de Duitse dokteres Christina aangekomen en werden we nog eens uitgenodigd op een verjaardagsfeestje.
Op zaterdag 1 november was het dubbel feest. Zowel Allerheiligen als het 6-jarige bestaan van het kliniekje werden gevierd. Na een bezoek aan het mooi versierde kerkhof, waren we toeschouwers bij het voetbaltoernooi waaraan ploegen uit de verschillende dorpen deelnamen. Bij valavond werden er nog enkele acts opgevoerd met als afsluiter de kinderen die hun ingestudeerde liedjes zongen. En dan was het hoogtijd om bij Eva aan tafel te gaan. Ze had ons allemaal uitgenodigd om er ons afscheid te vieren. Eva, we hebben een ongelooflijke tijd beleefd in Yalanhuitz en willen je nogmaals bedanken voor alles! Ons verblijf in Yalanhuitz werd vervolgens afgesloten in ’el salon’ met een marimbafeest waar we eveneens afscheid namen van Maria, Antonio, Mateo, Francisco,...
En toen bleek vertrekken uit Yalanhuitz ook letterlijk moeilijk te zijn. Vanwege Allerheiligen reed de bus niet, en kwam de door ons bestelde minibus niet opdagen. Vervelend, want ze zou om 3.00h ’s morgens komen. Om 6.00h hebben we dan Eva maar gewekt en wilde zij ons gelukkig een heel eind verderop brengen. Vervolgens ging het met enkele pickups en een bus verder tot in Huehuetenango waar we haastig afscheid moesten nemen van Johan, Katleen en Sven. Tot 16 november zullen we op verlof gaan met Kristel, maar dat lezen jullie in een volgend bericht.
Beste lezers, de voorbije acht maanden hebben wij u graag op de hoogte gehouden van ons werk in Yalanhuitz. Nu wij daar niet meer zijn kan u op www.vivirenamor.be terecht voor meer info en nieuws, en u vindt er alle gegevens om een gift te geven, want zonder financiele inbreng uit Belgie kunnen de mensen van Yalanhuitz, Pojom en omstreken niet op medische hulp blijven rekenen!
Alvast bedankt voor jullie steun,
Veerle en Steven.
Ps: Op onze pagina kunnen jullie nog steeds terecht om te zien hoe het ons vergaat op onze trip door Centraal-Amerika.
maandag 6 oktober 2008
Holidays In The Sun
¡Hola, Hola!
Wij zijn terug in Yalanhuitz en genieten nog na van onze vakantie. Waarom dat zo is, kunnen jullie hieronder in een chronologisch overzicht lezen.
09/09: De dag begint vroeg, want we zitten al om 06.00u in het eerste van vele minibusjes die ons tot in Coban zullen brengen. Na een tocht die niet zonder slag of stoot verloopt vanwege enkele derrumbes (=door hevige regenval veroorzaakte aardverschuivingen die de weg versperren), komen we in de namiddag in dit koffiestadje aan. Getuige hiervan is oa. de Finca Santa Margarita: Een koffieplantage die we bezoeken (10/09) en waar we alles over koffie te weten komen. Vanaf het in de grond steken van het zaadje tot en met het malen en verpakken van de koffiebonen. En uiteraard wordt zo´n bezoekje afgesloten met een heerlijk tasje koffie, hhmm. Coban heeft echter nog meer te bieden dan koffie, nl. orchydeeën. Van de naar schatting 800 verschillende soorten die in Guatemala voorkomen, vind je er zo´n 600 terug in Vivero Verapaz. In deze kwekerij worden we rondgeleid door een vriendelijke en gepassioneerde opzichter die ons honderduit verteld over deze prachtige bloem. Ondanks het feit dat we niet in het bloeiseizoen zitten, zien we verschillende prachtige exemplaren. Enkele zijn slechts een paar milimeter groot, andere dragen dan weer spectaculaire namen zoals Tarantula-orchydee. En de natuur heeft nog meer te bieden...
11/09: We reizen door naar Lanquin waar we eerst de plaatselijke grotten bezoeken om daarna te overnachten in het paradijselijke El Retiro: Houten hutjes met rieten daken staan kriskras verspreid aan de rivieroever, bloemen, planten en hangmatten sieren de tuin, in de bar wordt heerlijk eten geserveerd,... Alleen, we zijn precies in een Israelische kolonie en besluiten daarom om na 1 nacht (12/09) reeds verder te gaan naar Semuc Champey, het volgende natuurwonder op onze tocht. Door/Onder een natuurlijke tunnel/brug dendert een kolkende rivier en erbovenop vormen natuurlijke zwembaden een idyllisch decor om in te relaxen. Wanneer we vanuit deze poelen via een touwladder afzakken naar de uitgang van de tunnel is daar echter geen sprake meer van. Dit is puur avontuur.
Op 13/09 voelen we ons even een onderdeel van het computerspel Carmageddon. Onze chauffeur rijdt maar liefst twee honden dood en is zich écht van geen kwaad bewust. We zijn blij als we kunnen uitstappen bij onze volgende bestemming: El Biotopo Del Quetzal. De biotoop zullen we uiteindelijk niet zien, maar de quetzal, de nationale vogel van Guatemala zien we wel in de tuin van onze slaapplaats. En ook hier worden we overstelpt met info, foto´s en film door de overenthousiaste eigenaar.
14/09: We zetten onze tocht voort en komen aan in de badplaats Monterrico. Omwille van de Dia de Independencia (= nationale feestdag) die voor de deur staat, is het er druk en vinden we pas na enige tijd zoeken een betaalbare slaapplaats, El Merlyn. We duiken terstond in het zwembad om een beetje af te koelen want het is er zeer warm. ´s Nachts wordt duidelijk in wat voor keet we zijn beland: De muziek staat loeihard, er wordt luidruchtig gezwommen en drank en drugs worden veelvuldig geconsumeerd, niet in het minst door de eigenaar en de barman. Als de volgende dag (15/09) onze douche verstropt blijkt te zitten, is er dan ook niemand in staat om dit euvel te verhelpen en wordt ons aangeboden om gewoon in een andere kamer te gaan douchen. We laten het echter niet aan ons hartje komen en genieten van een dagje zon, zee en strand, lezen een boekje en brengen een bezoekje aan een Tortugario (= schildpaddenkwekerij). We gaan op tijd slapen want de volgende dag staat er een ochtendlijke boottocht op het programma. Om 06.00u varen we reeds door de mangroves van het Biotopo Monterrico Hawaii en als we even later in het moeras liggen te dobberen, zien we de openbloeiende waterlelies en horen we de ontwakende vogels. En dit alles terwijl de zon oranje opkomt.
Vermits de dag zo vroeg begon, is er na ons boottochtje nog tijd genoeg over om door te rijden naar Santa Lucia Cotzumalguapa. Hier zijn in de rietsuikervelden nog beelden terug te vinden waarvan men niet weet welk volk ze gemaakt heeft. Helaas blijkt bij aankomst dat het wandelen in de rietsuikervelden niet zonder risico is. Omdat we geen zin hebben om overvallen te worden, houden we het dan maar bij een bezoek aan het plaatselijke museum dat aan deze beelden gewijd is.
17/09: We zijn intussen over de helft van deze vakantie en besluiten om een rustpauze in te lassen. San Pedro La Laguna is hiervoor uitermate geschikt met z´n ligging aan Lago De Atitlan, met z´n lekkere restaurantjes en z´n bars met tuinterrassen waar een laidback sfeertje hangt. Terwijl we hier een paar daagjes blijven, komen we tot de vaststelling dat we onze plannen een beetje zullen moeten wijzigen.
Als gevolg hiervan rijden we reeds op 19/09 tot in Comitan, Mexico mbt onze paspoorten. In plaats van daarna terug te keren, reizen we door tot in Palenque (20/09). Een traject dat we maar al te graag eens met de moto zouden willen afleggen, want het is 120km door de bochten slingeren zonder daarbij al te veel ander verkeer tegen te komen.
Tijdens ons bezoek aan de ruïnes van Palenque (21/09) geraken we onder de indruk van de mooie statige gebouwen die de Maya´s hier hebben gezet. Het is dan ook de eerste échte grote site die we bezoeken, maar zeker niet de laatste...
En dan wordt het stilaan tijd om de terugweg naar Yalanhuitz aan te vatten. Een terugweg die wel nog enkele tussenstationnetjes heeft. Zo bezoeken we op 22/09 nog de ruïnes van Toniná. Niet zo heel groot, maar zeker ook de moeite waard, want we kunnen binnen in de deels ondergrondse gangen en tempels én we zijn de enige bezoekers van het ganse tempelcomplex.
Ons ommetje Mexico eindigt in het mooie en rustige stadje Comitan (23/09), waar Steven een aparte eetervaring heeft. Wanneer hij de menu del dia voorgeschoteld krijgt, blijkt er in tegenstelling tot wat werd verteld geen vlees op z´n bord te liggen. Wat er wel op ligt, zijn witte stukken zachtgekookte....varkenshuid!
Terug in Huehuetenango (24/09) slapen we nog eens bij Rudy en z´n lieve mama. Nadat ze nog eens pannekoeken als ontbijt heeft gemaakt voor ons (25/09), gaan we op zoek naar Eva, haar zus Elke en hun papa Bert. Het is bijna 6 maanden geleden dat we Eva op het vliegveldje van Ixquisis uitwuifden, maar het lijkt alsof het gisteren was. De tijd is hier voorbij gevlogen.
Na het hartelijke weerzien keren we samen terug naar het kliniekje waar we intussen aan het laatste hoofdstuk Yalanhuitz zijn begonnen. Een hoofdstuk dat met de komst van Kristel, Johan, Katleen en Sven én met ons vertrek uit Yalanhuitz zowel een happy als een droevig eind zal krijgen...
¡Hasta la proxima!
Perla y Esteban
Wij zijn terug in Yalanhuitz en genieten nog na van onze vakantie. Waarom dat zo is, kunnen jullie hieronder in een chronologisch overzicht lezen.
09/09: De dag begint vroeg, want we zitten al om 06.00u in het eerste van vele minibusjes die ons tot in Coban zullen brengen. Na een tocht die niet zonder slag of stoot verloopt vanwege enkele derrumbes (=door hevige regenval veroorzaakte aardverschuivingen die de weg versperren), komen we in de namiddag in dit koffiestadje aan. Getuige hiervan is oa. de Finca Santa Margarita: Een koffieplantage die we bezoeken (10/09) en waar we alles over koffie te weten komen. Vanaf het in de grond steken van het zaadje tot en met het malen en verpakken van de koffiebonen. En uiteraard wordt zo´n bezoekje afgesloten met een heerlijk tasje koffie, hhmm. Coban heeft echter nog meer te bieden dan koffie, nl. orchydeeën. Van de naar schatting 800 verschillende soorten die in Guatemala voorkomen, vind je er zo´n 600 terug in Vivero Verapaz. In deze kwekerij worden we rondgeleid door een vriendelijke en gepassioneerde opzichter die ons honderduit verteld over deze prachtige bloem. Ondanks het feit dat we niet in het bloeiseizoen zitten, zien we verschillende prachtige exemplaren. Enkele zijn slechts een paar milimeter groot, andere dragen dan weer spectaculaire namen zoals Tarantula-orchydee. En de natuur heeft nog meer te bieden...
11/09: We reizen door naar Lanquin waar we eerst de plaatselijke grotten bezoeken om daarna te overnachten in het paradijselijke El Retiro: Houten hutjes met rieten daken staan kriskras verspreid aan de rivieroever, bloemen, planten en hangmatten sieren de tuin, in de bar wordt heerlijk eten geserveerd,... Alleen, we zijn precies in een Israelische kolonie en besluiten daarom om na 1 nacht (12/09) reeds verder te gaan naar Semuc Champey, het volgende natuurwonder op onze tocht. Door/Onder een natuurlijke tunnel/brug dendert een kolkende rivier en erbovenop vormen natuurlijke zwembaden een idyllisch decor om in te relaxen. Wanneer we vanuit deze poelen via een touwladder afzakken naar de uitgang van de tunnel is daar echter geen sprake meer van. Dit is puur avontuur.
Op 13/09 voelen we ons even een onderdeel van het computerspel Carmageddon. Onze chauffeur rijdt maar liefst twee honden dood en is zich écht van geen kwaad bewust. We zijn blij als we kunnen uitstappen bij onze volgende bestemming: El Biotopo Del Quetzal. De biotoop zullen we uiteindelijk niet zien, maar de quetzal, de nationale vogel van Guatemala zien we wel in de tuin van onze slaapplaats. En ook hier worden we overstelpt met info, foto´s en film door de overenthousiaste eigenaar.
14/09: We zetten onze tocht voort en komen aan in de badplaats Monterrico. Omwille van de Dia de Independencia (= nationale feestdag) die voor de deur staat, is het er druk en vinden we pas na enige tijd zoeken een betaalbare slaapplaats, El Merlyn. We duiken terstond in het zwembad om een beetje af te koelen want het is er zeer warm. ´s Nachts wordt duidelijk in wat voor keet we zijn beland: De muziek staat loeihard, er wordt luidruchtig gezwommen en drank en drugs worden veelvuldig geconsumeerd, niet in het minst door de eigenaar en de barman. Als de volgende dag (15/09) onze douche verstropt blijkt te zitten, is er dan ook niemand in staat om dit euvel te verhelpen en wordt ons aangeboden om gewoon in een andere kamer te gaan douchen. We laten het echter niet aan ons hartje komen en genieten van een dagje zon, zee en strand, lezen een boekje en brengen een bezoekje aan een Tortugario (= schildpaddenkwekerij). We gaan op tijd slapen want de volgende dag staat er een ochtendlijke boottocht op het programma. Om 06.00u varen we reeds door de mangroves van het Biotopo Monterrico Hawaii en als we even later in het moeras liggen te dobberen, zien we de openbloeiende waterlelies en horen we de ontwakende vogels. En dit alles terwijl de zon oranje opkomt.
Vermits de dag zo vroeg begon, is er na ons boottochtje nog tijd genoeg over om door te rijden naar Santa Lucia Cotzumalguapa. Hier zijn in de rietsuikervelden nog beelden terug te vinden waarvan men niet weet welk volk ze gemaakt heeft. Helaas blijkt bij aankomst dat het wandelen in de rietsuikervelden niet zonder risico is. Omdat we geen zin hebben om overvallen te worden, houden we het dan maar bij een bezoek aan het plaatselijke museum dat aan deze beelden gewijd is.
17/09: We zijn intussen over de helft van deze vakantie en besluiten om een rustpauze in te lassen. San Pedro La Laguna is hiervoor uitermate geschikt met z´n ligging aan Lago De Atitlan, met z´n lekkere restaurantjes en z´n bars met tuinterrassen waar een laidback sfeertje hangt. Terwijl we hier een paar daagjes blijven, komen we tot de vaststelling dat we onze plannen een beetje zullen moeten wijzigen.
Als gevolg hiervan rijden we reeds op 19/09 tot in Comitan, Mexico mbt onze paspoorten. In plaats van daarna terug te keren, reizen we door tot in Palenque (20/09). Een traject dat we maar al te graag eens met de moto zouden willen afleggen, want het is 120km door de bochten slingeren zonder daarbij al te veel ander verkeer tegen te komen.
Tijdens ons bezoek aan de ruïnes van Palenque (21/09) geraken we onder de indruk van de mooie statige gebouwen die de Maya´s hier hebben gezet. Het is dan ook de eerste échte grote site die we bezoeken, maar zeker niet de laatste...
En dan wordt het stilaan tijd om de terugweg naar Yalanhuitz aan te vatten. Een terugweg die wel nog enkele tussenstationnetjes heeft. Zo bezoeken we op 22/09 nog de ruïnes van Toniná. Niet zo heel groot, maar zeker ook de moeite waard, want we kunnen binnen in de deels ondergrondse gangen en tempels én we zijn de enige bezoekers van het ganse tempelcomplex.
Ons ommetje Mexico eindigt in het mooie en rustige stadje Comitan (23/09), waar Steven een aparte eetervaring heeft. Wanneer hij de menu del dia voorgeschoteld krijgt, blijkt er in tegenstelling tot wat werd verteld geen vlees op z´n bord te liggen. Wat er wel op ligt, zijn witte stukken zachtgekookte....varkenshuid!
Terug in Huehuetenango (24/09) slapen we nog eens bij Rudy en z´n lieve mama. Nadat ze nog eens pannekoeken als ontbijt heeft gemaakt voor ons (25/09), gaan we op zoek naar Eva, haar zus Elke en hun papa Bert. Het is bijna 6 maanden geleden dat we Eva op het vliegveldje van Ixquisis uitwuifden, maar het lijkt alsof het gisteren was. De tijd is hier voorbij gevlogen.
Na het hartelijke weerzien keren we samen terug naar het kliniekje waar we intussen aan het laatste hoofdstuk Yalanhuitz zijn begonnen. Een hoofdstuk dat met de komst van Kristel, Johan, Katleen en Sven én met ons vertrek uit Yalanhuitz zowel een happy als een droevig eind zal krijgen...
¡Hasta la proxima!
Perla y Esteban
donderdag 18 september 2008
Hard Times
Na het gezellige welkomstfeestje voor Markus en Elena waarvan vorige keer sprake was, werden we om 23.30h toch nog wakker gemaakt voor een urgentie. Een jong meisje was reeds vele uren eerder van een gezonde baby bevallen, maar de placenta liet nog steeds op zich wachten. Na toediening van de nodige medicijnen vlotte de nageboorte dan toch. Maar gezien de toestand van deze mama werd ze toch doorverwezen naar het ziekenhuis van Huehuetenango.
Haar familie wist ons ook nog te vertellen dat er een tweede spoedgeval in aantocht was. Een man van 30 jaar zou door de zon veroorzaakte brandwonden hebben opgelopen. Iets waar we ons in eerste instantie weinig zorgen om maakten. Maar bij aankomst de volgende middag kon zelfs een leek zien hoe ernstig het was! Zoals hier zo vaak het geval is, komt de ware toedracht pas na vele vragen naar boven. Wat volgt, is hoe wij denken dat het M. vergaan is: M. was als enige van de familie achtergebleven in Mexico na het einde van de burgeroorlog. Hij had er zijn eigen leven opgebouwd en werkte er op het veld. Door de jaren heen was hij echter ook aan de drank verslaafd geraakt. Op een dag in augustus lag hij onder de hete middagzon zijn roes uit slapen met zijn rubberlaarzen aan. (Hij droeg hierin geen sokken) Door de hitte die zich ontwikkelde in zijn botten liep M. tweedegraads brandwonden op. Wegens het ontbreken van verzorging en minimale hygiëne begon zijn voet te ontsteken. Daarom probeerde hij contact te zoeken met z´n familie in Guatemala, maar dat lukte pas na vijf dagen. Tegen die tijd kon hij niet meer gaan, en is zijn familie M. gaan halen. Met een zelfgesjorde stoel hebben ze hem dan tot in het kliniekje gedragen. Bij aankomst was het linkerbeen reeds tot boven de knie zwart en verspreidde er zich een zeer onaangename geur in de consultatieruimte. M. liep een besmetting met “clostridium perfringens” op, beter gekend als gasgangreen. Na een korte medische interventie werd snel koers gezet naar Huehuetenango, alwaar het been onmiddellijk werd geamputeerd. Doch omwille van de te ver gevorderde infectie is M. diezelfde nacht nog overleden. De volgende morgend keerden we dus terug met een lijkkist achterin de auto, zodat zijn familie hem in hun dorpje kon begraven.
Drie dagen later zaten we terug bij het begin van het leven. Nog voor het krieken van de dag werd Veerle weggeroepen voor een bevalling. Vijfde bevalling, vijfde meisje: het lijkt erop of er bij Veerle geen jongens willen geboren worden!
En nog was het niet gedaan voor deze week. Op vrijdagmorgend moesten we naar het huisje van Baltazar omdat zijn schoonzus op 6 maanden zwangerschap een abortus aan het doormaken was. Na telefonisch contact met de gynaecoloog werd beslist snel naar Huehue te vertrekken, maar... We hadden heel wat overredingskracht nodig en moesten lang wachten op de uit huis werkende echtgenoot, waardoor we pas om middernacht in het Nationaal Hospitaal aankwamen. Op zaterdag kregen we te horen dat ze reeds een curretage had ondergaan en dat ze op zondagmorgend weer naar Yalanhuitz mocht. Dat kwam ons dan weer goed uit, want zo konden wij nog eens genieten van het welbefaamde ontbijtbuffet in hotel Casa Blanca.
Na deze drukke week werd het gelukkig iets rustiger in het kliniekje waardoor wij tijd hadden om de bodega op te ruimen, terwijl Markus, Elena en Julia de vele medicatie die de dokters van de Jornada Medica hadden achtergelaten, uitsorteerden.
En was er dan ook nog tijd voor ontspanning? Ja hoor, want we zijn eens naar het naburige dorpje Yicchacchin gewandeld. Omdat we er moesten schuilen voor donder en bliksem, ontmoetten we er het sympathieke koppel Julio en Magda die ons spontaan trakteerden op een warme tas koffie, bananen en avocados. Nadat we een compliment maakten over hun mooie stenen huis, vertelde Julio openhartig over zijn illegale verblijf in de Verenigde Staten, een lot dat vele Guatemalteken is beschoren: Eerst 18 maanden werken om de coyote of mensensmokkelaar terug te betalen, om daarna een eigen spaarpotje bijeen te werken!
En toen was het eindelijk zondag 7 september en vertrokken we met een volle auto patienten naar Huehue, om op maandag bij de nodige specialisten op consultatie te gaan en aan onze vakantie te beginnen. Doch, het mocht weer niet zo simpel zijn zoals gepland. Die zondagavond belde Markus ons op om te melden dat Elena onderweg was met een volgende urgentie. Een vrouw van 37 jaar had reeds twee weken eerder moeten bevallen. Ondanks de vele weeën, vlotte de bevalling nog steeds niet. Bij aankomst werd onmiddellijk een keizersnede uitgevoerd. Toen we de volgende morgend de materniteit bezochten, vertelde de verpleging ons dat moeder en kind het zeer goed stelden.
En zo begon dan op maandagnavond uiteindelijk toch onze vakantie waarvan we nu nog steeds genieten en waarvan we jullie volgende keer op de hoogte zullen brengen.
Tot binnenkort,
Perla y Esteban
Haar familie wist ons ook nog te vertellen dat er een tweede spoedgeval in aantocht was. Een man van 30 jaar zou door de zon veroorzaakte brandwonden hebben opgelopen. Iets waar we ons in eerste instantie weinig zorgen om maakten. Maar bij aankomst de volgende middag kon zelfs een leek zien hoe ernstig het was! Zoals hier zo vaak het geval is, komt de ware toedracht pas na vele vragen naar boven. Wat volgt, is hoe wij denken dat het M. vergaan is: M. was als enige van de familie achtergebleven in Mexico na het einde van de burgeroorlog. Hij had er zijn eigen leven opgebouwd en werkte er op het veld. Door de jaren heen was hij echter ook aan de drank verslaafd geraakt. Op een dag in augustus lag hij onder de hete middagzon zijn roes uit slapen met zijn rubberlaarzen aan. (Hij droeg hierin geen sokken) Door de hitte die zich ontwikkelde in zijn botten liep M. tweedegraads brandwonden op. Wegens het ontbreken van verzorging en minimale hygiëne begon zijn voet te ontsteken. Daarom probeerde hij contact te zoeken met z´n familie in Guatemala, maar dat lukte pas na vijf dagen. Tegen die tijd kon hij niet meer gaan, en is zijn familie M. gaan halen. Met een zelfgesjorde stoel hebben ze hem dan tot in het kliniekje gedragen. Bij aankomst was het linkerbeen reeds tot boven de knie zwart en verspreidde er zich een zeer onaangename geur in de consultatieruimte. M. liep een besmetting met “clostridium perfringens” op, beter gekend als gasgangreen. Na een korte medische interventie werd snel koers gezet naar Huehuetenango, alwaar het been onmiddellijk werd geamputeerd. Doch omwille van de te ver gevorderde infectie is M. diezelfde nacht nog overleden. De volgende morgend keerden we dus terug met een lijkkist achterin de auto, zodat zijn familie hem in hun dorpje kon begraven.
Drie dagen later zaten we terug bij het begin van het leven. Nog voor het krieken van de dag werd Veerle weggeroepen voor een bevalling. Vijfde bevalling, vijfde meisje: het lijkt erop of er bij Veerle geen jongens willen geboren worden!
En nog was het niet gedaan voor deze week. Op vrijdagmorgend moesten we naar het huisje van Baltazar omdat zijn schoonzus op 6 maanden zwangerschap een abortus aan het doormaken was. Na telefonisch contact met de gynaecoloog werd beslist snel naar Huehue te vertrekken, maar... We hadden heel wat overredingskracht nodig en moesten lang wachten op de uit huis werkende echtgenoot, waardoor we pas om middernacht in het Nationaal Hospitaal aankwamen. Op zaterdag kregen we te horen dat ze reeds een curretage had ondergaan en dat ze op zondagmorgend weer naar Yalanhuitz mocht. Dat kwam ons dan weer goed uit, want zo konden wij nog eens genieten van het welbefaamde ontbijtbuffet in hotel Casa Blanca.
Na deze drukke week werd het gelukkig iets rustiger in het kliniekje waardoor wij tijd hadden om de bodega op te ruimen, terwijl Markus, Elena en Julia de vele medicatie die de dokters van de Jornada Medica hadden achtergelaten, uitsorteerden.
En was er dan ook nog tijd voor ontspanning? Ja hoor, want we zijn eens naar het naburige dorpje Yicchacchin gewandeld. Omdat we er moesten schuilen voor donder en bliksem, ontmoetten we er het sympathieke koppel Julio en Magda die ons spontaan trakteerden op een warme tas koffie, bananen en avocados. Nadat we een compliment maakten over hun mooie stenen huis, vertelde Julio openhartig over zijn illegale verblijf in de Verenigde Staten, een lot dat vele Guatemalteken is beschoren: Eerst 18 maanden werken om de coyote of mensensmokkelaar terug te betalen, om daarna een eigen spaarpotje bijeen te werken!
En toen was het eindelijk zondag 7 september en vertrokken we met een volle auto patienten naar Huehue, om op maandag bij de nodige specialisten op consultatie te gaan en aan onze vakantie te beginnen. Doch, het mocht weer niet zo simpel zijn zoals gepland. Die zondagavond belde Markus ons op om te melden dat Elena onderweg was met een volgende urgentie. Een vrouw van 37 jaar had reeds twee weken eerder moeten bevallen. Ondanks de vele weeën, vlotte de bevalling nog steeds niet. Bij aankomst werd onmiddellijk een keizersnede uitgevoerd. Toen we de volgende morgend de materniteit bezochten, vertelde de verpleging ons dat moeder en kind het zeer goed stelden.
En zo begon dan op maandagnavond uiteindelijk toch onze vakantie waarvan we nu nog steeds genieten en waarvan we jullie volgende keer op de hoogte zullen brengen.
Tot binnenkort,
Perla y Esteban
zondag 24 augustus 2008
These Boots Are Made For Walking
Hola Belgica!
Morgen vertrekt Sabrina en omdat zij op dit moment de enige werkende laptop heeft, brengen we jullie nu reeds weer op de hoogte. Ter vervanging van Sabrina komen er twee nieuwe vrijwilligers: Markus en Elena. Zij en Julia zullen hier blijven tot eind september, wanneer Eva terugkomt.
Ook deze maand verliep de rit naar San Mateo niet vlekkeloos. Vanwege hevige regenval was een stuk van de weg weggespoeld. Toen wij er passeerden waren onze dorpsgenoten nog flink aan het werk, maar wij konden toch al passeren. Al was dat niet zo eenvoudig. Door de resterende modder begon de auto ondanks de 4-wielaandrijving toch te schuiven. Gelukkig schoven we richting bergwand en niet richting ravijn. De schrik sloeg ons even om het hart, net als bij de Pojommers Hanne, Sylvie en Willem. Zij reden met ons mee omdat de weg tussen Pojom en San Mateo eveneens versperd was vanwege de regen.
Toch is het weer hier momenteel uitstekend, want we zitten in een tweede zomer. En dus zijn we nog maar eens naar het meer gegaan. We hebben er naar hartelust gezwommen en zijn voor de eerste keer op het idee gekomen om eens onder de waterval te gaan staan, erin te gaan zitten, erin te baden,... Volgende keer nemen we onze zeepjes mee.
Jammer genoeg moeten wij jullie ook een minpuntje vertellen. Bij het opstaan merkte Steven op een dag dat zijn rubberlaarzen verdwenen waren. Uit het verleden wisten we dat een praatje met de alcalde wel eens kan helpen. De burgemeester kan dan vervolgens een oproep doen en zo geschiedde. Via de luidspreker werd heel het dorp op de hoogte gebracht van Stevens´ gestolen botten, en werd vriendelijk verzocht van ze terug te brengen. Helaas, het einige dat deze oproep opleverde was dat gedurende enkele dagen de mensen naar Stevens´ voeten keken om te zien of hij al terug laarzen droeg.
De afgelopen weken werd er ook weer naarstig gewerkt in het kliniekje. Zo kwamen Tobias en Isabella (de plaatselijke vroedvrouw) uit Pojom om de traditionele vroedvrouwen bij te scholen. Enkele dagen later vertrokken wij weer naar Huehuetenango om met drie patienten op consultatie te kunnen gaan. Het vrouwtje die ons vorige maand een haan cadeau deed moest nu geopereerd worden. Samen met een redelijk groot kwaadaardig gezwel, moesten haar baarmoeder en eierstokken verwijderd worden. De operatie werd uitgevoerd door de zeer vriendelijke dokter Anzueto, die dit speciaal voor Vivir En Amor gratis heeft gedaan.
Deze gynecoloog was afgelopen zaterdag samen met enkele collega´s artsen en 4 tandartsen in Yalanhuitz voor een Jornada Medica.. Ondanks het feit dat 07.30u het afgesproken uur was, stonden de patienten reeds om 6 uur met hun neus tegen de deur van het kliniekje gedrukt. En dus moesten wij al vroeg beginnen met het uitdelen van de nummers. Ondanks de chaotische start hadden rond 16.00u toch zo´n 200-tal mensen hun consultatie gehad. De meerderheid werd met medicatie geholpen, en bij ca. 60 patienten werd minstens 1 tand getrokken. Het was een drukke dag, maar het heeft voor het kliniekje ook wat opgeleverd: centjes, medicatie en de belofte dat ze nog eens terugkomen.
Terwijl we dit schrijven zijn Markus en Elena 1 dag vroeger dan verwacht aangekomen. D.w.z. dat wij vanavond een klein feestje zullen bouwen.
Salud!
Perla y Esteban
Epiloog: Wie stonden er deze ochtend braaf te wachten aan het poortje? Inderdaad, de laarzen van Steven. Misschien waren ze gewoon eventjes gaan wandelen...
Morgen vertrekt Sabrina en omdat zij op dit moment de enige werkende laptop heeft, brengen we jullie nu reeds weer op de hoogte. Ter vervanging van Sabrina komen er twee nieuwe vrijwilligers: Markus en Elena. Zij en Julia zullen hier blijven tot eind september, wanneer Eva terugkomt.
Ook deze maand verliep de rit naar San Mateo niet vlekkeloos. Vanwege hevige regenval was een stuk van de weg weggespoeld. Toen wij er passeerden waren onze dorpsgenoten nog flink aan het werk, maar wij konden toch al passeren. Al was dat niet zo eenvoudig. Door de resterende modder begon de auto ondanks de 4-wielaandrijving toch te schuiven. Gelukkig schoven we richting bergwand en niet richting ravijn. De schrik sloeg ons even om het hart, net als bij de Pojommers Hanne, Sylvie en Willem. Zij reden met ons mee omdat de weg tussen Pojom en San Mateo eveneens versperd was vanwege de regen.
Toch is het weer hier momenteel uitstekend, want we zitten in een tweede zomer. En dus zijn we nog maar eens naar het meer gegaan. We hebben er naar hartelust gezwommen en zijn voor de eerste keer op het idee gekomen om eens onder de waterval te gaan staan, erin te gaan zitten, erin te baden,... Volgende keer nemen we onze zeepjes mee.
Jammer genoeg moeten wij jullie ook een minpuntje vertellen. Bij het opstaan merkte Steven op een dag dat zijn rubberlaarzen verdwenen waren. Uit het verleden wisten we dat een praatje met de alcalde wel eens kan helpen. De burgemeester kan dan vervolgens een oproep doen en zo geschiedde. Via de luidspreker werd heel het dorp op de hoogte gebracht van Stevens´ gestolen botten, en werd vriendelijk verzocht van ze terug te brengen. Helaas, het einige dat deze oproep opleverde was dat gedurende enkele dagen de mensen naar Stevens´ voeten keken om te zien of hij al terug laarzen droeg.
De afgelopen weken werd er ook weer naarstig gewerkt in het kliniekje. Zo kwamen Tobias en Isabella (de plaatselijke vroedvrouw) uit Pojom om de traditionele vroedvrouwen bij te scholen. Enkele dagen later vertrokken wij weer naar Huehuetenango om met drie patienten op consultatie te kunnen gaan. Het vrouwtje die ons vorige maand een haan cadeau deed moest nu geopereerd worden. Samen met een redelijk groot kwaadaardig gezwel, moesten haar baarmoeder en eierstokken verwijderd worden. De operatie werd uitgevoerd door de zeer vriendelijke dokter Anzueto, die dit speciaal voor Vivir En Amor gratis heeft gedaan.
Deze gynecoloog was afgelopen zaterdag samen met enkele collega´s artsen en 4 tandartsen in Yalanhuitz voor een Jornada Medica.. Ondanks het feit dat 07.30u het afgesproken uur was, stonden de patienten reeds om 6 uur met hun neus tegen de deur van het kliniekje gedrukt. En dus moesten wij al vroeg beginnen met het uitdelen van de nummers. Ondanks de chaotische start hadden rond 16.00u toch zo´n 200-tal mensen hun consultatie gehad. De meerderheid werd met medicatie geholpen, en bij ca. 60 patienten werd minstens 1 tand getrokken. Het was een drukke dag, maar het heeft voor het kliniekje ook wat opgeleverd: centjes, medicatie en de belofte dat ze nog eens terugkomen.
Terwijl we dit schrijven zijn Markus en Elena 1 dag vroeger dan verwacht aangekomen. D.w.z. dat wij vanavond een klein feestje zullen bouwen.
Salud!
Perla y Esteban
Epiloog: Wie stonden er deze ochtend braaf te wachten aan het poortje? Inderdaad, de laarzen van Steven. Misschien waren ze gewoon eventjes gaan wandelen...
donderdag 7 augustus 2008
Vrolijke Vrienden
Begin juli, op de terugweg van een kale reis naar San Mateo (Steven kreeg geen medicatie mee), was er toch ook nog goed nieuws: Hij pikte onderweg 3 Spaanse verpleegsters op: Ona. Estefania en Martina. Toen een dag later ook nog eens de Duitse doktersstudentes Donya en Asin toekwamen heerste er een gezellige drukte. Helaas pindakaas, Donya en Asin spraken amper Spaans waardoor ze zichzelf een beetje overbodig voelden. Daarom werd na een week gezamelijk beslist dat ze beter van 1 week extra vakantie konden genieten.
Ondertussen hadden we wel al een regenachtige trip naar de Laguna achter de rug. Vanwege het regenseizoen was het waterpeil van het meer reeds gestegen tot aan de waterval, en dus was het niet meer mogelijk om de oever te bereiken. Toch hadden we allemaal genoten van deze fikse wandeling.
Deze maand hebben we ook ervaren hoe dankbaar de patienten kunnen zijn voor de hulp die we hen aanbieden. Nadat Steven met 1 van hen naar Huehue op consultatie was geweest, schonk onze patiente ons een levende haan. Een andere patiente die wachtte op een consultatie bood spontaan aan om de haan te slachten en klaar te maken. En dus konden we die avond op een feestje bij Chupie met z’n allen (min 1) genieten van heerlijke Caldo de Gallo.
En dan was het eindelijk zover. Na lang wachten kwamen Ben en Elke aan in Guatemala. Na een regenachtige trip richting Yalanhuitz, konden onze vrienden meteen de handen uit de mouwen steken: de langdurige en harde regenval had de keuken onder water gezet. Welkom , Ben en Elke!
Op hun eerste echte vakantiedag werd vooral genoten van Yalanhuitz en gerelaxed. Veerle en Elke brachten een bezoekje aan het kerkhof, terwijl Ben en Steven een partijtje schaakten.
En toen werd met een tussenstop in Huehuetenango koers gezet richting Retalhuleu. Dat dit stadje niet zo toeristisch is, werd ons duidelijk tijdens de zoektocht naar een slaapplaats die eindigde in wat we zouden kunnen omschrijven als Hotel de Cel: Boven de deur zaten tralies, de schakelaar van het licht stond op de gang en de kwaliteit van het bed liet ook te wensen over.
Van daaruit brachten we een bezoek aan de nabijgelegen Maya-ruines van Abaj Takalik. Niet bijzonder spectaculair maar wel zeer interessant vanwege de deskundige uitleg van onze gids. Zo staken we oa op dat de tempels van deze site uit klei vervaardigd waren en daarom niet kunnen worden blootgelegd. Dit in tegenstelling tot de stenen weg, trappen en beelden die veelvuldig aanwezig waren.
Onze volgende halte werd Panajachel. Een ietwat toeristisch stadje aan de rand van het prachtige Lago De Atitlan. Dit meer is eigenlijk een krater die ontstond na een gigantische vulkaanuitbarsting, zo’n 85000 jaar geleden. In de loop der jaren vormden zich rondom deze krater nieuwe vulkanen die het meer nog steeds een extra cachet geven.
In 1 van de andere dorpjes aan de rand van het meer, Santiago Atitlan, bezochten we de mayagod Maximon. Het beeld van deze rokende en drinkende god wordt jaarlijks verhuisd. De bewoners worden dan voor 1 jaar de opzichters van Maximon en waken erover dat iedereen betaalt om hem te mogen zien en/of te fotograferen.
Halverwege onze vakantie belandden we in Chichicastenango. Een stadje dat tweemaal per week het toneel is van een gigantische en kleurrijke artisanale markt. Maar voor we op koopjesjacht gingen bezochten we eerst Pascual Abaj. Bij dit beeld op een heuveltop worden nog steeds mayaceremonies gehouden. Tijdens zo’n ceremonie worden vooral bloemen en suiker geofferd, maar ook wel eens kippen.
Verder onthouden we vooral dat men ook in Chichi de gedachte aan de gruwelijke burgeroorlog levendig wil houden dmv vele muurschilderingen.
Op maandag maakten we de grootste verplaatsing van deze vakantie. Acht verschillende bussen, microbussen en taxi’s brachten ons helemaal tot in San Cristobal alwaar we terechtkwamen in La Casa De Gladys. In dit hospedaje zwaaide de prettig gestoorde Markus de plak. Het haar, de tattoeages, de lichaamstaal en het alcohol en ander verbruik, deden ons zowaar aan Ozzy Osbourne denken!
Ook al was het voor ons het tweede bezoek aan deze stad, toch bleef het interessant. Lekker eten en drinken is altijd leuk en ook het Na Bolom-museum was de moeite waard. In de voormalige hacienda van het koppel Duby-Blom konden we zien hoe zij hun leven gewijd hadden aan het behoud van de cultuur van de oorspronkelike bevolking.
Intussen was het donderdag en werd het tijd om afscheid te nemen van Ben en Elke. Na enkele moeilijke momenten stapten zij op de bus naar Mexico City en keerden wij terug naar onze hospedaje. De volgende ochtend moesten ook wij vertrekken en reden terug tot Huehuetenango. Daar pikten we de Duitse meisjes Julia en Sabrina op, met wie het intussen fijn samenwerken is in het kliniekje.
En hoe zou het nog met Baltazar zijn? Wel de wonden op zijn bovenlichaam zijn helemaal gesloten en die op zijn dij zijn weeral een stuk kleiner. Na de dagelijkse verzorging gaat hij nu naar huis en keert `s avonds terug naar het kliniekje om er de nacht door te brengen.
Hasta la Proxima vez,
Perla y Esteban
Ondertussen hadden we wel al een regenachtige trip naar de Laguna achter de rug. Vanwege het regenseizoen was het waterpeil van het meer reeds gestegen tot aan de waterval, en dus was het niet meer mogelijk om de oever te bereiken. Toch hadden we allemaal genoten van deze fikse wandeling.
Deze maand hebben we ook ervaren hoe dankbaar de patienten kunnen zijn voor de hulp die we hen aanbieden. Nadat Steven met 1 van hen naar Huehue op consultatie was geweest, schonk onze patiente ons een levende haan. Een andere patiente die wachtte op een consultatie bood spontaan aan om de haan te slachten en klaar te maken. En dus konden we die avond op een feestje bij Chupie met z’n allen (min 1) genieten van heerlijke Caldo de Gallo.
En dan was het eindelijk zover. Na lang wachten kwamen Ben en Elke aan in Guatemala. Na een regenachtige trip richting Yalanhuitz, konden onze vrienden meteen de handen uit de mouwen steken: de langdurige en harde regenval had de keuken onder water gezet. Welkom , Ben en Elke!
Op hun eerste echte vakantiedag werd vooral genoten van Yalanhuitz en gerelaxed. Veerle en Elke brachten een bezoekje aan het kerkhof, terwijl Ben en Steven een partijtje schaakten.
En toen werd met een tussenstop in Huehuetenango koers gezet richting Retalhuleu. Dat dit stadje niet zo toeristisch is, werd ons duidelijk tijdens de zoektocht naar een slaapplaats die eindigde in wat we zouden kunnen omschrijven als Hotel de Cel: Boven de deur zaten tralies, de schakelaar van het licht stond op de gang en de kwaliteit van het bed liet ook te wensen over.
Van daaruit brachten we een bezoek aan de nabijgelegen Maya-ruines van Abaj Takalik. Niet bijzonder spectaculair maar wel zeer interessant vanwege de deskundige uitleg van onze gids. Zo staken we oa op dat de tempels van deze site uit klei vervaardigd waren en daarom niet kunnen worden blootgelegd. Dit in tegenstelling tot de stenen weg, trappen en beelden die veelvuldig aanwezig waren.
Onze volgende halte werd Panajachel. Een ietwat toeristisch stadje aan de rand van het prachtige Lago De Atitlan. Dit meer is eigenlijk een krater die ontstond na een gigantische vulkaanuitbarsting, zo’n 85000 jaar geleden. In de loop der jaren vormden zich rondom deze krater nieuwe vulkanen die het meer nog steeds een extra cachet geven.
In 1 van de andere dorpjes aan de rand van het meer, Santiago Atitlan, bezochten we de mayagod Maximon. Het beeld van deze rokende en drinkende god wordt jaarlijks verhuisd. De bewoners worden dan voor 1 jaar de opzichters van Maximon en waken erover dat iedereen betaalt om hem te mogen zien en/of te fotograferen.
Halverwege onze vakantie belandden we in Chichicastenango. Een stadje dat tweemaal per week het toneel is van een gigantische en kleurrijke artisanale markt. Maar voor we op koopjesjacht gingen bezochten we eerst Pascual Abaj. Bij dit beeld op een heuveltop worden nog steeds mayaceremonies gehouden. Tijdens zo’n ceremonie worden vooral bloemen en suiker geofferd, maar ook wel eens kippen.
Verder onthouden we vooral dat men ook in Chichi de gedachte aan de gruwelijke burgeroorlog levendig wil houden dmv vele muurschilderingen.
Op maandag maakten we de grootste verplaatsing van deze vakantie. Acht verschillende bussen, microbussen en taxi’s brachten ons helemaal tot in San Cristobal alwaar we terechtkwamen in La Casa De Gladys. In dit hospedaje zwaaide de prettig gestoorde Markus de plak. Het haar, de tattoeages, de lichaamstaal en het alcohol en ander verbruik, deden ons zowaar aan Ozzy Osbourne denken!
Ook al was het voor ons het tweede bezoek aan deze stad, toch bleef het interessant. Lekker eten en drinken is altijd leuk en ook het Na Bolom-museum was de moeite waard. In de voormalige hacienda van het koppel Duby-Blom konden we zien hoe zij hun leven gewijd hadden aan het behoud van de cultuur van de oorspronkelike bevolking.
Intussen was het donderdag en werd het tijd om afscheid te nemen van Ben en Elke. Na enkele moeilijke momenten stapten zij op de bus naar Mexico City en keerden wij terug naar onze hospedaje. De volgende ochtend moesten ook wij vertrekken en reden terug tot Huehuetenango. Daar pikten we de Duitse meisjes Julia en Sabrina op, met wie het intussen fijn samenwerken is in het kliniekje.
En hoe zou het nog met Baltazar zijn? Wel de wonden op zijn bovenlichaam zijn helemaal gesloten en die op zijn dij zijn weeral een stuk kleiner. Na de dagelijkse verzorging gaat hij nu naar huis en keert `s avonds terug naar het kliniekje om er de nacht door te brengen.
Hasta la Proxima vez,
Perla y Esteban
dinsdag 1 juli 2008
War Pigs
Vorige keer schreven we nog dat we Laura verwachtten, en intussen is ze alweer vertrokken. Hoog tijd dus om jullie nog eens te informeren.
Laura was in Duitsland aan de doktersstudies begonnen, maar heeft die intussen opgegeven. Desalniettemin wilde ze toch graag even naar Yalanhuitz komen om Veerle te helpen bij de consultaties en de verzorging van Baltazar. (de arme man ligt nu reeds vier maanden bij ons in het kliniekje.) In Antigua had ze al les gegeven, en ook hier heeft ze dat gedaan. Samen met Veerle en Maria, die alles in Q'anjobal (= de plaatselijke Mayataal) vertaalde, hebben ze de kinderen van de dorpsschool uitgelegd hoe ze hun hygiene kunnen verbeteren en welke voeding gezond is. Zeker niet nutteloos, want ook coca-cola, chips en snoep hebben intussen de weg naar Yalanhuitz gevonden!
Laura had ook graag eens een bevalling gezien, en ze werd op haar wenken bediend. Tijdens de 5 dagen dat ze hier met Pauline was, moest twee keer geholpen worden bij een 'parto'.
Wij zaten die week in Huehuetenango. We hadden immers een afspraak bij de oogarts voor een van onze patienten. We moesten ook allerlei aankopen doen voor het project en de auto had een onderhoudsbeurt nodig. Tegen de tijd dat we onze lijst hadden afgewerkt, schoten er nog twee dagen over en die hebben we in Nebaj doorgebracht. Een stadje in de Ixil-driehoek, een regio waar de burgeroorlog hevig heeft gewoed. Sinds het einde van die oorlog wordt er hard aan de heropbouw gewerkt en kan er terug genoten worden van het prachtige berglandschap. Ook wij deden dat tijdens de wandeling met gids naar Acul, al waren we wel een beetje teleurgesteld in onze gids, die ons eerder aanspoorde om meer geld te geven i.p.v. onze kennis over de oorlog te vergroten.
Afgelopen zondag, op Stevens' verjaardag, was uitslapen er niet bij. Om 7.00h werden we gewekt door een jongeman van 19 jaar wiens vrouw moest bevallen.
Om 7.55h werd een gezond meisje geboren! Na deze vlotte bevalling was Veerle nog net op tijd terug om samen met Steven naar de markt van Ixquisis te gaan. Onze dagelijkse vitamientjes moeten we immers elke zondagmorgend op deze markt bij elkaar sprokkelen. Na het bekijken van de Euro 2008 finale, hebben we de avond rustig doorgebracht. De dag nadien hebben we samen met twee vrienden van Moscamed de verjaardag van Steven uitbundig kunnen vieren. Met een glaasje wijn of rum en een lekker dessert van onze vrienden werd het een geslaagde avond.
Zo, dat was het weer voor deze keer. Binnen twee weken vertrekken we op een welverdiende vakantie, waarna we jullie met veel plezier weer op de hoogte brengen!!
Muchas saludas,
Perla y Esteban
Laura was in Duitsland aan de doktersstudies begonnen, maar heeft die intussen opgegeven. Desalniettemin wilde ze toch graag even naar Yalanhuitz komen om Veerle te helpen bij de consultaties en de verzorging van Baltazar. (de arme man ligt nu reeds vier maanden bij ons in het kliniekje.) In Antigua had ze al les gegeven, en ook hier heeft ze dat gedaan. Samen met Veerle en Maria, die alles in Q'anjobal (= de plaatselijke Mayataal) vertaalde, hebben ze de kinderen van de dorpsschool uitgelegd hoe ze hun hygiene kunnen verbeteren en welke voeding gezond is. Zeker niet nutteloos, want ook coca-cola, chips en snoep hebben intussen de weg naar Yalanhuitz gevonden!
Laura had ook graag eens een bevalling gezien, en ze werd op haar wenken bediend. Tijdens de 5 dagen dat ze hier met Pauline was, moest twee keer geholpen worden bij een 'parto'.
Wij zaten die week in Huehuetenango. We hadden immers een afspraak bij de oogarts voor een van onze patienten. We moesten ook allerlei aankopen doen voor het project en de auto had een onderhoudsbeurt nodig. Tegen de tijd dat we onze lijst hadden afgewerkt, schoten er nog twee dagen over en die hebben we in Nebaj doorgebracht. Een stadje in de Ixil-driehoek, een regio waar de burgeroorlog hevig heeft gewoed. Sinds het einde van die oorlog wordt er hard aan de heropbouw gewerkt en kan er terug genoten worden van het prachtige berglandschap. Ook wij deden dat tijdens de wandeling met gids naar Acul, al waren we wel een beetje teleurgesteld in onze gids, die ons eerder aanspoorde om meer geld te geven i.p.v. onze kennis over de oorlog te vergroten.
Afgelopen zondag, op Stevens' verjaardag, was uitslapen er niet bij. Om 7.00h werden we gewekt door een jongeman van 19 jaar wiens vrouw moest bevallen.
Om 7.55h werd een gezond meisje geboren! Na deze vlotte bevalling was Veerle nog net op tijd terug om samen met Steven naar de markt van Ixquisis te gaan. Onze dagelijkse vitamientjes moeten we immers elke zondagmorgend op deze markt bij elkaar sprokkelen. Na het bekijken van de Euro 2008 finale, hebben we de avond rustig doorgebracht. De dag nadien hebben we samen met twee vrienden van Moscamed de verjaardag van Steven uitbundig kunnen vieren. Met een glaasje wijn of rum en een lekker dessert van onze vrienden werd het een geslaagde avond.
Zo, dat was het weer voor deze keer. Binnen twee weken vertrekken we op een welverdiende vakantie, waarna we jullie met veel plezier weer op de hoogte brengen!!
Muchas saludas,
Perla y Esteban
zondag 8 juni 2008
A hard rain’s gonna fall
Dag beste lezers,
We beginnen dit nieuwsbericht met het binnendorpse nieuws:
Na het vertrek van Judith en Christina zijn we begonnen aan de periode waar we toch een beetje schrik voor hadden. We bleven namelijk alleen achter in Yalanhuitz. Ondertussen zijn we ongeveer drie weken verder en hebben we elkaar de haren nog niet uit het hoofd gerukt, lopen we nog niet de muren op en slapen we nog gezellig samen in 1 bed. Kortom, alles peis en vree.
Afgelopen weekend werden we verrast door een bezoekje van Nel en Pauline uit Pojom en van Nico die na een tijdje werken bij de ‘Bomberos’ in de hoofdstad ( hoedje af Nico), nog eens langskwam in het oude vertrouwde Yalanhuitz. Wij kunnen dit nog navertellen, in tegenstelling tot de twee kippen die werden geslacht en in de kookpot zijn beland.
Aanvankelijk dachten we hier zes weken alleen te zijn, maar intussen weten we dat deze periode drie weken wordt ingekort. Een dezer dagen verwachten we namelijk Laura, een Duits meisje waar we volgende keer meer over zullen kunnen vertellen.
We zullen hier dus niet meer alleen zijn, sterker nog, het ziet er naar uit dat we vanuit Pojom gedepanneerd zullen worden, wat wil zeggen dat wij nog eens naar Huehue kunnen gaan. Iets waar we, net als de komst van Ben en Elke, naar uitzien.
In het kliniekje gaat alles goed. De ene dag wordt het overstelpt door patienten, de andere dag zien we bijna niemand. Maar er is een constante doorheen deze laatste periode. Wekelijks moeten er een tweetal wonden gehecht worden, wat van Perla een geoefend naaister heeft gemaakt.
Ook de ervaring met bevallingen is weer een beetje groter geworden, want deze week moest er op een regenachtige avond ( we waren net klaar met een spelletje Kolonisten van Catan) geholpen worden bij een moeilijke bevalling. Telefonisch contact om raad te vragen aan Hanne of Eva was helaas niet mogelijk, en dus was het even bang afwachten op een goede afloop. En die kwam er ‘Gracias a Dios’ drie uur later! Rond 23h kwam er een gezond meisje op de wereld!
De wonden van Baltazar genezen langzaam verder. De wonden op zijn bovenlichaam zijn bijna volledig gesloten en dus blijft binnenkort enkel nog die op zijn dij over.
Diego, de man met TBC, voelt zich al veel beter. Zeer goed, ware het niet dat hij het daarom nalaat terug te komen voor zijn volgende reeks medicatie (Een zoektocht in het dorp leverde niets op, hij zat blijkbaar in Huehuetenango). En dit is, niet alleen voor zijn eigen gezondheid, maar ook voor die van zijn omgeving, nefast.
Op vraag van Eva heeft Esteban de vlierbomen (of struiken, t is eigenlijk iets tussen de 2) in de tuin verwijderd. Blijkbaar woekert de vlier niet enkel bovengronds, ook de wortels hadden vele vertakkingen en daardoor werd het een strijd die enkele dagen duurde.
Ook de pompoenen hebben hun strijd gestreden, helaas zonder goede afloop. Een voor een zijn de plantjes afgestorven.
De katten hadden al enige tijd hun onderkomen in de bodega (berging) in de hoop dat zij daar de ratten zouden verjagen. Na enige tijd kwamen we er achter dat de kleintjes niet zoals de groten door het raampje naar buiten konden en hun gevoeg dus onder de rekken deden… Na een grondige poetsbeurt hebben we de katten dus terug buiten gezet en zijn we overgeschakeld op rattenvergif. Een remedie die effectiever lijkt, want we horen ‘s nachts geen getrippel meer.
Het buitendorpse nieuws dan.
Toen we op een zondag na een bezoekje aan de markt en Moscamed terug wilden rijden, bleken we platte band te hebben. Chapeau voor de bedenker van het systeem, maar zonder handleiding is het niet zo eenvoudig te ontdekken hoe het reservewiel vanonder de auto moet gehaald worden. Na enig speurwerk is het Esteban toch gelukt en een tijdje later was het wiel vervangen. Intussen is de band in San Mateo Ixtatan gerepareerd. Esteban moest er deze week toch heen voor het ophalen van de medicatie die we van het Centro de Salud krijgen en dus sloegen we twee vliegen in een klap.
Het sportnieuws:
Esteban ontdekte net op tijd dat er in Ixquisis een sportliefhebber met tv woont. En dus kon hij zich op 21 mei rond 13h gezellig voor de tv zetten om naar de finale van de Champions League te kijken.
Enkele uren later was het iets minder relaxed. Voor de voetbalmatch Yalanhuitz-Moscamed, die voor de deur van het kliniekje plaatsvond, had het bezoekende team nog een man tekort en dus maakte Esteban na zo’n 15 jaar zijn rentree op een voetbalveld!
Een uurtje sport waar hij nog enkele dagen spierpijn van had.
Hetzelfde geschied een week later. Tegelijkertijd met de grote sponserloop die in Belgie tvv Vivir en Amor werd gehouden, liepen wij hier in Guatemala onze rondjes. Hanne en Kurt liepen de volle 14 km, maar wij hielden het op 6km. En toch waren we minstens even tevreden toen we over de eindstreep strompelden.
Eindigen doen we met het weerbericht.
Het regenseizoen heeft zijn intrede gemaakt. We krijgen nu bijna dagelijks een fikse regenbui over ons heen waardoor de paadjes tijdelijk in beekjes veranderen, en waardoor elkaar verstaan in het kliniekje met zijn metalen dak bijna onmogelijk wordt.
De temperaturen blijven ok. ‘s Morgens en ‘s avonds hebben we wel een trui aan, maar overdag lopen we nog steeds in korte broek en t-shirt rond.
Zo, dit was het voor nu. Tot schrijvens,
Perla y Esteban
We beginnen dit nieuwsbericht met het binnendorpse nieuws:
Na het vertrek van Judith en Christina zijn we begonnen aan de periode waar we toch een beetje schrik voor hadden. We bleven namelijk alleen achter in Yalanhuitz. Ondertussen zijn we ongeveer drie weken verder en hebben we elkaar de haren nog niet uit het hoofd gerukt, lopen we nog niet de muren op en slapen we nog gezellig samen in 1 bed. Kortom, alles peis en vree.
Afgelopen weekend werden we verrast door een bezoekje van Nel en Pauline uit Pojom en van Nico die na een tijdje werken bij de ‘Bomberos’ in de hoofdstad ( hoedje af Nico), nog eens langskwam in het oude vertrouwde Yalanhuitz. Wij kunnen dit nog navertellen, in tegenstelling tot de twee kippen die werden geslacht en in de kookpot zijn beland.
Aanvankelijk dachten we hier zes weken alleen te zijn, maar intussen weten we dat deze periode drie weken wordt ingekort. Een dezer dagen verwachten we namelijk Laura, een Duits meisje waar we volgende keer meer over zullen kunnen vertellen.
We zullen hier dus niet meer alleen zijn, sterker nog, het ziet er naar uit dat we vanuit Pojom gedepanneerd zullen worden, wat wil zeggen dat wij nog eens naar Huehue kunnen gaan. Iets waar we, net als de komst van Ben en Elke, naar uitzien.
In het kliniekje gaat alles goed. De ene dag wordt het overstelpt door patienten, de andere dag zien we bijna niemand. Maar er is een constante doorheen deze laatste periode. Wekelijks moeten er een tweetal wonden gehecht worden, wat van Perla een geoefend naaister heeft gemaakt.
Ook de ervaring met bevallingen is weer een beetje groter geworden, want deze week moest er op een regenachtige avond ( we waren net klaar met een spelletje Kolonisten van Catan) geholpen worden bij een moeilijke bevalling. Telefonisch contact om raad te vragen aan Hanne of Eva was helaas niet mogelijk, en dus was het even bang afwachten op een goede afloop. En die kwam er ‘Gracias a Dios’ drie uur later! Rond 23h kwam er een gezond meisje op de wereld!
De wonden van Baltazar genezen langzaam verder. De wonden op zijn bovenlichaam zijn bijna volledig gesloten en dus blijft binnenkort enkel nog die op zijn dij over.
Diego, de man met TBC, voelt zich al veel beter. Zeer goed, ware het niet dat hij het daarom nalaat terug te komen voor zijn volgende reeks medicatie (Een zoektocht in het dorp leverde niets op, hij zat blijkbaar in Huehuetenango). En dit is, niet alleen voor zijn eigen gezondheid, maar ook voor die van zijn omgeving, nefast.
Op vraag van Eva heeft Esteban de vlierbomen (of struiken, t is eigenlijk iets tussen de 2) in de tuin verwijderd. Blijkbaar woekert de vlier niet enkel bovengronds, ook de wortels hadden vele vertakkingen en daardoor werd het een strijd die enkele dagen duurde.
Ook de pompoenen hebben hun strijd gestreden, helaas zonder goede afloop. Een voor een zijn de plantjes afgestorven.
De katten hadden al enige tijd hun onderkomen in de bodega (berging) in de hoop dat zij daar de ratten zouden verjagen. Na enige tijd kwamen we er achter dat de kleintjes niet zoals de groten door het raampje naar buiten konden en hun gevoeg dus onder de rekken deden… Na een grondige poetsbeurt hebben we de katten dus terug buiten gezet en zijn we overgeschakeld op rattenvergif. Een remedie die effectiever lijkt, want we horen ‘s nachts geen getrippel meer.
Het buitendorpse nieuws dan.
Toen we op een zondag na een bezoekje aan de markt en Moscamed terug wilden rijden, bleken we platte band te hebben. Chapeau voor de bedenker van het systeem, maar zonder handleiding is het niet zo eenvoudig te ontdekken hoe het reservewiel vanonder de auto moet gehaald worden. Na enig speurwerk is het Esteban toch gelukt en een tijdje later was het wiel vervangen. Intussen is de band in San Mateo Ixtatan gerepareerd. Esteban moest er deze week toch heen voor het ophalen van de medicatie die we van het Centro de Salud krijgen en dus sloegen we twee vliegen in een klap.
Het sportnieuws:
Esteban ontdekte net op tijd dat er in Ixquisis een sportliefhebber met tv woont. En dus kon hij zich op 21 mei rond 13h gezellig voor de tv zetten om naar de finale van de Champions League te kijken.
Enkele uren later was het iets minder relaxed. Voor de voetbalmatch Yalanhuitz-Moscamed, die voor de deur van het kliniekje plaatsvond, had het bezoekende team nog een man tekort en dus maakte Esteban na zo’n 15 jaar zijn rentree op een voetbalveld!
Een uurtje sport waar hij nog enkele dagen spierpijn van had.
Hetzelfde geschied een week later. Tegelijkertijd met de grote sponserloop die in Belgie tvv Vivir en Amor werd gehouden, liepen wij hier in Guatemala onze rondjes. Hanne en Kurt liepen de volle 14 km, maar wij hielden het op 6km. En toch waren we minstens even tevreden toen we over de eindstreep strompelden.
Eindigen doen we met het weerbericht.
Het regenseizoen heeft zijn intrede gemaakt. We krijgen nu bijna dagelijks een fikse regenbui over ons heen waardoor de paadjes tijdelijk in beekjes veranderen, en waardoor elkaar verstaan in het kliniekje met zijn metalen dak bijna onmogelijk wordt.
De temperaturen blijven ok. ‘s Morgens en ‘s avonds hebben we wel een trui aan, maar overdag lopen we nog steeds in korte broek en t-shirt rond.
Zo, dit was het voor nu. Tot schrijvens,
Perla y Esteban
vrijdag 16 mei 2008
Mexico
De berichten dat Judith begin mei zou komen, en dat Christina eventjes zou terugkeren, kwamen als geschenken uit de hemel gevallen. Dit maakte o.a. mogelijk dat wij niet snel-snel voor de paspoortformaliteiten naar de grens moesten, maar dat we ze ook daadwerkelijk konden oversteken om er een paar dagen de Mexicaanse sfeer op te snuiven. Maar eerst was er feest in Pojom.
Niet omwille van de arbeid wordt er daar op 1 mei gefeest, maar omwille van het feit dat de Pojommers zich op die dag vrijkochten van de landeigenaren. Na een fikse wandeling mochten we kennismaken met de belangrijkste ingredienten van een Guatemalteeks dorpsfeest: voetbal en bier, veel bier. Althans, de meesten liepen er na enige tijd toch bij alsof ze er een overdosis van geconsumeerd hadden. Het derde belangrijke ingrediënt, de marimba-band, hebben we niet gehaald. Tegen de tijd dat het dansorkest begon te spelen, waren wij ‘de Berg’ alweer overgeklauterd.
Tien dagen later hebben we die schade ingehaald, want toen werd moederdag in Ixquisis gevierd: dit keer lieten we het voetbal voor wat het was, maar namen ‘s avonds eens een kijkje in ‘El Salon’ waar alweer een marimba-band speelde. We herinneren ons vaag hoe we zelf wel eens tegen het einde van de fuif over de dansvloer zwalpten, maar denken toch dat dat niet kon tippen aan de taferelen die we hier zagen. De zon en de pintjes hadden ook hier hun tol geëist, gelukkig zonder nachtelijke spoedgevallen tot gevolg. Of het er enkele dagen voordien in Yalanhuitz ook zo aan toe gegaan is, kunnen we jullie niet vertellen, want toen zaten wij dus in Mexico.
Op 3 mei reden we samen met de meisjes van Pojom tot in La Democracia alwaar onze wegen scheidden en wij koers zetten naar San Cristobal de Las Casas: een kleurrijk en vredevol stadje in Chiapas waar het niet eens zo lang geleden stevig heeft gerommeld. Zo leerden we tijdens het bekijken van een documentaire over de Zapatisten.
Bij het eerste ontbijt maakten we kennis met Illy en Keram. Een Mexicaanse tandartse en haar in Mexico wonende Turks-Amerikaanse vriend. Na een dagje stadsbezoek zouden we elkaar ‘s avonds weer treffen voor een hapje en een drankje. Het werd een gezellige avond waar over koetjes en kalfjes werd gepraat, maar ook over Vivir En Amor. Illy en Keram waren hierover zeer enthousiast en dus zou het wel eens kunnen dat wij hen en een gevolg collega-tandartsen en dokters op een dag in Yalanhuitz mogen verwelkomen…
Gelukkig, nu ja, waren wij een uur te laat op de afspraak en konden Illy en Keram ons erop wijzen dat in Mexico de klok 1 uur verder staat tov Guatemala. Anders hadden wij een dag later de bus die ons naar de Canyon Del Sumidero zou brengen, gemist. En dat zou wel zeer jammer geweest zijn, want op onze boottocht doorheen deze prachtige Canyon kwamen we naast allerlei vogels, ook krokodillen, leguanen en vleermuizen tegen. Het hoogste punt van de Canyon ligt op 1 km (!) boven het wateroppervlak. De legende wil dat de Mexicanen, die de dood boven de slavernij verkozen, hier ten tijde van de Spaanse invasie naar beneden sprongen. Sterven (van)op een hoogtepunt!
Gezien het succes van deze trip, besloten we om, na nog een dagje in de stad, ook aan de trip Grutas Del Rancho Nuevo – Cascade El Chiflon – Lagos De Montebello deel te nemen. Ondanks de mooie foto’s (al zeggen we het zelf) die we op deze dag namen, sloeg deze trip ons een beetje tegen. De grotten waren niet echt spectaculair en we hadden ons net iets anders voorgesteld bij een bezoek aan de meren dan: busje uit, kiekje maken, busje in, volgend meer, busje uit, etc. Tot overmaat van ramp nam het iets oudere publiek de videocamera en het fototoestel veelvuldig in de aanslag bij het passeren van armzalige mensen/huisjes/dorpjes, waardoor een gevoel van plaatsvervangende schaamte zich over ons meester maakte.
Gelukkig werd die dag het hoogtepunt tot op het einde bewaard. Tijdens de wandeling langsheen de Cascade El Chiflon waren we een tijdje bevrijd van de anderen en voelden we ons even geen Neckerman-toeristen meer.
De dag daarna, op de terugreis naar Yalanhuitz, kwamen we Christina tegen. Zij was met een patientje en haar mama onderweg naar het ziekenhuis in Huehuetenango vanwege ernstige ondervoeding, longontsteking en vermoeden van meningitis. Vermits wij ondertussen terug met de auto onderweg waren, werd al snel beslist dat wij rechtsomkeer zouden maken. Na een nachtje bij de immer snel Spaans sprekende Celia (Colocha was in Jalambojoch, op onze terugweg kwamen we ze nog tegen) gingen we nog eens langs in het ziekenhuis. Daar kostte het Veerle veel moeite om de moeder te overtuigen niet terug naar huis te gaan met haar kindje. Ze wilde dat doen omdat de verstandhouding en communicatie tussen Ladino-dokter en Maya-patient niet optimaal waren. Een probleem dat hier blijkbaar wel meer voorkomt.
Ondertussen zijn we alweer een week terug “thuis” en zijn dit de laatste nieuwtjes uit Yalanhuitz: De wonden van Baltazar zijn weeral spectaculair verbeterd. en voor het eerst in vijf maanden zet hij weer enkele stapjes. Nu kan/moet hij elke dag een uurtje buitenzitten.
Ondertussen weten we zeker dat Diego, een jongeman uit Yalanhuitz, tbc heeft. Het Centro De Salud in San Mateo had zijn speekselstalen (zogezegd?) eerder onderzocht en volgens hen was er geen vuiltje aan de lucht. Maar nu de microscoop in Pojom gerepareerd is, heeft Kurt het tegendeel bewezen. De behandeling, die zes maanden zal duren, is intussen opgestart.
En, er is terug een modem in het kliniekje. Dit bericht hebben we dus vanuit Yalanhuitz op het wereldwijde web gezet. Olé!
Perla y Esteban
Niet omwille van de arbeid wordt er daar op 1 mei gefeest, maar omwille van het feit dat de Pojommers zich op die dag vrijkochten van de landeigenaren. Na een fikse wandeling mochten we kennismaken met de belangrijkste ingredienten van een Guatemalteeks dorpsfeest: voetbal en bier, veel bier. Althans, de meesten liepen er na enige tijd toch bij alsof ze er een overdosis van geconsumeerd hadden. Het derde belangrijke ingrediënt, de marimba-band, hebben we niet gehaald. Tegen de tijd dat het dansorkest begon te spelen, waren wij ‘de Berg’ alweer overgeklauterd.
Tien dagen later hebben we die schade ingehaald, want toen werd moederdag in Ixquisis gevierd: dit keer lieten we het voetbal voor wat het was, maar namen ‘s avonds eens een kijkje in ‘El Salon’ waar alweer een marimba-band speelde. We herinneren ons vaag hoe we zelf wel eens tegen het einde van de fuif over de dansvloer zwalpten, maar denken toch dat dat niet kon tippen aan de taferelen die we hier zagen. De zon en de pintjes hadden ook hier hun tol geëist, gelukkig zonder nachtelijke spoedgevallen tot gevolg. Of het er enkele dagen voordien in Yalanhuitz ook zo aan toe gegaan is, kunnen we jullie niet vertellen, want toen zaten wij dus in Mexico.
Op 3 mei reden we samen met de meisjes van Pojom tot in La Democracia alwaar onze wegen scheidden en wij koers zetten naar San Cristobal de Las Casas: een kleurrijk en vredevol stadje in Chiapas waar het niet eens zo lang geleden stevig heeft gerommeld. Zo leerden we tijdens het bekijken van een documentaire over de Zapatisten.
Bij het eerste ontbijt maakten we kennis met Illy en Keram. Een Mexicaanse tandartse en haar in Mexico wonende Turks-Amerikaanse vriend. Na een dagje stadsbezoek zouden we elkaar ‘s avonds weer treffen voor een hapje en een drankje. Het werd een gezellige avond waar over koetjes en kalfjes werd gepraat, maar ook over Vivir En Amor. Illy en Keram waren hierover zeer enthousiast en dus zou het wel eens kunnen dat wij hen en een gevolg collega-tandartsen en dokters op een dag in Yalanhuitz mogen verwelkomen…
Gelukkig, nu ja, waren wij een uur te laat op de afspraak en konden Illy en Keram ons erop wijzen dat in Mexico de klok 1 uur verder staat tov Guatemala. Anders hadden wij een dag later de bus die ons naar de Canyon Del Sumidero zou brengen, gemist. En dat zou wel zeer jammer geweest zijn, want op onze boottocht doorheen deze prachtige Canyon kwamen we naast allerlei vogels, ook krokodillen, leguanen en vleermuizen tegen. Het hoogste punt van de Canyon ligt op 1 km (!) boven het wateroppervlak. De legende wil dat de Mexicanen, die de dood boven de slavernij verkozen, hier ten tijde van de Spaanse invasie naar beneden sprongen. Sterven (van)op een hoogtepunt!
Gezien het succes van deze trip, besloten we om, na nog een dagje in de stad, ook aan de trip Grutas Del Rancho Nuevo – Cascade El Chiflon – Lagos De Montebello deel te nemen. Ondanks de mooie foto’s (al zeggen we het zelf) die we op deze dag namen, sloeg deze trip ons een beetje tegen. De grotten waren niet echt spectaculair en we hadden ons net iets anders voorgesteld bij een bezoek aan de meren dan: busje uit, kiekje maken, busje in, volgend meer, busje uit, etc. Tot overmaat van ramp nam het iets oudere publiek de videocamera en het fototoestel veelvuldig in de aanslag bij het passeren van armzalige mensen/huisjes/dorpjes, waardoor een gevoel van plaatsvervangende schaamte zich over ons meester maakte.
Gelukkig werd die dag het hoogtepunt tot op het einde bewaard. Tijdens de wandeling langsheen de Cascade El Chiflon waren we een tijdje bevrijd van de anderen en voelden we ons even geen Neckerman-toeristen meer.
De dag daarna, op de terugreis naar Yalanhuitz, kwamen we Christina tegen. Zij was met een patientje en haar mama onderweg naar het ziekenhuis in Huehuetenango vanwege ernstige ondervoeding, longontsteking en vermoeden van meningitis. Vermits wij ondertussen terug met de auto onderweg waren, werd al snel beslist dat wij rechtsomkeer zouden maken. Na een nachtje bij de immer snel Spaans sprekende Celia (Colocha was in Jalambojoch, op onze terugweg kwamen we ze nog tegen) gingen we nog eens langs in het ziekenhuis. Daar kostte het Veerle veel moeite om de moeder te overtuigen niet terug naar huis te gaan met haar kindje. Ze wilde dat doen omdat de verstandhouding en communicatie tussen Ladino-dokter en Maya-patient niet optimaal waren. Een probleem dat hier blijkbaar wel meer voorkomt.
Ondertussen zijn we alweer een week terug “thuis” en zijn dit de laatste nieuwtjes uit Yalanhuitz: De wonden van Baltazar zijn weeral spectaculair verbeterd. en voor het eerst in vijf maanden zet hij weer enkele stapjes. Nu kan/moet hij elke dag een uurtje buitenzitten.
Ondertussen weten we zeker dat Diego, een jongeman uit Yalanhuitz, tbc heeft. Het Centro De Salud in San Mateo had zijn speekselstalen (zogezegd?) eerder onderzocht en volgens hen was er geen vuiltje aan de lucht. Maar nu de microscoop in Pojom gerepareerd is, heeft Kurt het tegendeel bewezen. De behandeling, die zes maanden zal duren, is intussen opgestart.
En, er is terug een modem in het kliniekje. Dit bericht hebben we dus vanuit Yalanhuitz op het wereldwijde web gezet. Olé!
Perla y Esteban
vrijdag 25 april 2008
Little Earthquakes
"Die wijsheidstand, die moet eruit", kregen we van de tandarts in Huehue te horen bj het begin van onze vakantie. En alsof dat nog niet erg genoeg was, volgde daarna: "En ik kan dat niet doen, dat moet in de hoofdstad gebeuren." Een oud, slapend probleem was plots weer wakker geworden: Stevens wijsheidstand lag plat en had beslist om tegen de andere tanden te duwen. Om onze pret toch niet te laten bederven gingen we eerst drie daagjes op vakantie.
We begonnen met een bezoekje aan Zaculeu, de Maya-ruines in de buurt van Huehuetenango. Deze werden in de jaren `40 door de United Fruit Company gerestaureerd. Waarschijnlijk kennen ze bij UFC wel iets van fruit telen, maar van restaureren hebben ze duidelijk geen kaas gegeten. Het hele boeltje cementeren getuigt immers niet van veel inzicht.
Daarna zetten we koers richting Quetzaltenango, beter bekend als Xela. We bezochten er oa Parque Centro America en het nabijgelegen Museo De Historia Natural. Het was een bont allegaartje, de naam museum amper waardig, maar toch met twee hoogtepunten: Een opgezette achtpotige geit en een Siamees tweelingsvarken!
Niet alleen Esteban had aan Veerle`s verjaardag gedacht, ook Moeder Aarde bracht haar gelukwensen over. Toen we doorhadden dat niet de ander met het bed aan het schudden was, beseften we dat het een aardbeving was. Een gebeurtenis die 1 dag later nog eens dunnetjes werd overgedaan.
Wat de gevolgen van een ander natuurfenomeen kunnen zijn, zagen we in El Palmar Viejo. Gigantische modderstromen, veroorzaakt door een vulkaanuitbarsting, verwoestten in de jaren `90 het volledige dorp waardoor het door de overheid werd ontruimd. Wat overblijft is een gigantische ravijn en restanten van huisjes die op de rand van de afgrond staan. De wreedheid en de schoonheid van de natuur zaten hier in 1 beeld verpakt. Dit zullen jullie wel zien op onze fotopagina.
En toen was het al tijd om te vertrekken naar de hoofdstad, alwaar we bij de Zusters konden overnachten. Mede dankij hun goede zorgen, zowel voor als na de heelkundige ingreep, was deze serene omgeving de perfecte uitvalsbasis.
Na een tweedaagse autorit, met overnachting bij Oscar in Huehue, zijn we dan terug aangekomen in Yalanhuitz, waar het ondertussen weer heel wat beter gaat met Baltazar en met onze plantjes.
Perla y Esteban
We begonnen met een bezoekje aan Zaculeu, de Maya-ruines in de buurt van Huehuetenango. Deze werden in de jaren `40 door de United Fruit Company gerestaureerd. Waarschijnlijk kennen ze bij UFC wel iets van fruit telen, maar van restaureren hebben ze duidelijk geen kaas gegeten. Het hele boeltje cementeren getuigt immers niet van veel inzicht.
Daarna zetten we koers richting Quetzaltenango, beter bekend als Xela. We bezochten er oa Parque Centro America en het nabijgelegen Museo De Historia Natural. Het was een bont allegaartje, de naam museum amper waardig, maar toch met twee hoogtepunten: Een opgezette achtpotige geit en een Siamees tweelingsvarken!
Niet alleen Esteban had aan Veerle`s verjaardag gedacht, ook Moeder Aarde bracht haar gelukwensen over. Toen we doorhadden dat niet de ander met het bed aan het schudden was, beseften we dat het een aardbeving was. Een gebeurtenis die 1 dag later nog eens dunnetjes werd overgedaan.
Wat de gevolgen van een ander natuurfenomeen kunnen zijn, zagen we in El Palmar Viejo. Gigantische modderstromen, veroorzaakt door een vulkaanuitbarsting, verwoestten in de jaren `90 het volledige dorp waardoor het door de overheid werd ontruimd. Wat overblijft is een gigantische ravijn en restanten van huisjes die op de rand van de afgrond staan. De wreedheid en de schoonheid van de natuur zaten hier in 1 beeld verpakt. Dit zullen jullie wel zien op onze fotopagina.
En toen was het al tijd om te vertrekken naar de hoofdstad, alwaar we bij de Zusters konden overnachten. Mede dankij hun goede zorgen, zowel voor als na de heelkundige ingreep, was deze serene omgeving de perfecte uitvalsbasis.
Na een tweedaagse autorit, met overnachting bij Oscar in Huehue, zijn we dan terug aangekomen in Yalanhuitz, waar het ondertussen weer heel wat beter gaat met Baltazar en met onze plantjes.
Perla y Esteban
zaterdag 12 april 2008
Push it!
Ondertussen zijn we weeral 3 weken verder, en hebben we weeral één en ander beleefd. Eerst hadden we hier ¨capacitación¨. Vivir en Amor tracht door middel van opleiding de traditionele vroedvrouwen extra kennis bij te brengen. Tijdens zo´n opleidingsdag wordt o.a gewezen op de gevaren die kunnen optreden tijdens de zwangerschap en/of de bevalling. Er wordt hen ook verteld om bij complicaties niet te aarzelen om naar het kliniekje te komen.
En dat er geluisterd wordt, hebben we gisteren ervaren. Een dag na het vertrek van Eva moesten Alena en Veerle met knikkende knieën de handen uit de mouwen steken: een hoogzwangere met hevige weeën werd om 9u per pickup aan het kliniekje afgezet. Na een kort onderzoek wisten we dat de baby leefde en goed gepositioneerd was. Nu kwam het erop aan de vrouw aan het verstand te brengen om nog niet te persen. Dit was op zich al een moeilijke bevalling. Mede met de hulp van Maria (plaatselijke gezondheidswerkster) kon de vrouw hiervan overtuigd worden. Vermits het haar elfde bevalling was, ging alles daarna heel snel: op 4/4/08 om 10.34h werd een gezond meisje van 4.5kg en 47cm geboren. Intussen stellen moeder en kind het wel.
Zo´n 14 dagen geleden werden we door de vrijwilligers van Pojom uitgenodigd voor een feestje. Na een helse autorit over dé Berg, konden we aanschuiven aan een heerlijk buffet. Bedankt, ¨Man¨ en vroedvrouwen! Daarna werd er deftig gedanst, maar zoals reeds eerder vermeld, hebben wij de Latijns-Amerikaanse ritmes (nog) niet in de benen.
Ook deze week werd er gefeest, maar dan iets rustiger. Voor het vertrek van Eva hebben we lekker gegeten en werden er door de plaatselijke leerkracht(Manuel) en Eva mooie liedjes ten berde gebracht.
Donderdagmorgend was het dan zover. Roberto kwam Eva op de landingsstrip van Ixquisis ophalen. Eva, veel succes bij de Antwerpse h**rtj*s!!
Verder hebben we de laatste weken een bezoek gebracht aan het project van Colocha en Per in Jalambojoch; heeft Steven met Andres (een lokale handige Harry)hard gewerkt opdat we warm kunnen douchen; en zijn we eens naar Nueva Concepción en Yulchen Frontera gewandeld: twee nabijgelegen dorpjes.
Vele groeten uit het immer warmer en droger wordende Yalanhuitz.
Perla y Esteban
Vervolg:
Net op het moment dat we bovenstaand bericht bij onze vrienden van Moscamed op internet wilden zetten, werden we weggeroepen voor een spoedgeval: een man was tijdens het voetballen zeer ongelukkig gevallen, want hij had een grote gapende arteriële hoofdwonde. Vermits deze wonde in Yalanhuitz niet gehecht kan worden, en er geen tijd te verliezen was, hebben we Roberto gebeld. Hij en zijn vrouw Jennifer hebben een eigen project: met een klein vliegtuigje brengen ze mensen in nood vanuit ´The middle of nowhere´ naar het ziekenhuis in de stad. In ons geval is dat dus in principe Huehuetenango. Tenzij er, zoals afgelopen zondag, te veel wolken zijn in Huehue, want dan moet er worden doorgevlogen naar Guatemala Ciudad. En dus eindigde Veerle zondagavond in een hotel in de hoofdstad, terwijl Steven in het kliniekje was, waar hij maandag samen met Alena werd gewekt voor het volgende spoedgeval: in een nachtelijk gevecht was iemands oor half afgesneden! Weer zat er niets anders op dan naar het ziekenhuis te gaan. En dus vertrok Steven met de auto naar Huehue, alwaar Veerle ondertussen per vliegtuig was afgezet. Na één nachtje in het ziekenhuis mochten we onze patiënt weer meenemen en dus vertrokken we samen met hem richting San Mateo Ixtatan. We pikten er in het plaatselijke Centro de Salud onze maandelijkse lading gratis medicatie op en reden verder huiswaarts.
Exact 24h later, het was inmiddels woensdagavond, werden we net op het moment dat we wilden beginnen eten, weggeroepen voor een bevalling ergens in het dorp. De toekomstige mama, een meisje van 15 jaar, leed al heel de dag hevige pijn en was bijgevolg reeds erg verzwakt. We hebben hard getwijfeld om weer naar Huehue te rijden, maar gelukkig zijn we niet vertrokken, want enige tijd later werd alweer een gezonde meid geboren. ( Steven is nog nooit zó gelukkig geweest bij het horen van een huilende baby!)
Nu hadden we het wel even gehad, en hoopten dus op een rustige donderdag. Dat was echter buiten de waard gerekend, want net nu kwam het ministerie bij verrassing om de kindjes van het dorp te wegen en te vaccineren. Blijkbaar waren wij de enigen in Yalanhuitz die hier niets van wisten, want de hele dag was het in het kliniekje een komen en gaan van jonge moeders met hun kroost. ( in tegenstelling tot de dag voordien waren we nu iets minder gelukkig met het gehuil van de vele peuters!)
Inmiddels is het zaterdag en zijn we met twee patiënten in Huehue op consultatie geweest bij de desbetreffende specialisten. Nu breien wij er een weekje vakantie aan, maar dat vernemen jullie de volgende keer wel...
Perla y Esteban
En dat er geluisterd wordt, hebben we gisteren ervaren. Een dag na het vertrek van Eva moesten Alena en Veerle met knikkende knieën de handen uit de mouwen steken: een hoogzwangere met hevige weeën werd om 9u per pickup aan het kliniekje afgezet. Na een kort onderzoek wisten we dat de baby leefde en goed gepositioneerd was. Nu kwam het erop aan de vrouw aan het verstand te brengen om nog niet te persen. Dit was op zich al een moeilijke bevalling. Mede met de hulp van Maria (plaatselijke gezondheidswerkster) kon de vrouw hiervan overtuigd worden. Vermits het haar elfde bevalling was, ging alles daarna heel snel: op 4/4/08 om 10.34h werd een gezond meisje van 4.5kg en 47cm geboren. Intussen stellen moeder en kind het wel.
Zo´n 14 dagen geleden werden we door de vrijwilligers van Pojom uitgenodigd voor een feestje. Na een helse autorit over dé Berg, konden we aanschuiven aan een heerlijk buffet. Bedankt, ¨Man¨ en vroedvrouwen! Daarna werd er deftig gedanst, maar zoals reeds eerder vermeld, hebben wij de Latijns-Amerikaanse ritmes (nog) niet in de benen.
Ook deze week werd er gefeest, maar dan iets rustiger. Voor het vertrek van Eva hebben we lekker gegeten en werden er door de plaatselijke leerkracht(Manuel) en Eva mooie liedjes ten berde gebracht.
Donderdagmorgend was het dan zover. Roberto kwam Eva op de landingsstrip van Ixquisis ophalen. Eva, veel succes bij de Antwerpse h**rtj*s!!
Verder hebben we de laatste weken een bezoek gebracht aan het project van Colocha en Per in Jalambojoch; heeft Steven met Andres (een lokale handige Harry)hard gewerkt opdat we warm kunnen douchen; en zijn we eens naar Nueva Concepción en Yulchen Frontera gewandeld: twee nabijgelegen dorpjes.
Vele groeten uit het immer warmer en droger wordende Yalanhuitz.
Perla y Esteban
Vervolg:
Net op het moment dat we bovenstaand bericht bij onze vrienden van Moscamed op internet wilden zetten, werden we weggeroepen voor een spoedgeval: een man was tijdens het voetballen zeer ongelukkig gevallen, want hij had een grote gapende arteriële hoofdwonde. Vermits deze wonde in Yalanhuitz niet gehecht kan worden, en er geen tijd te verliezen was, hebben we Roberto gebeld. Hij en zijn vrouw Jennifer hebben een eigen project: met een klein vliegtuigje brengen ze mensen in nood vanuit ´The middle of nowhere´ naar het ziekenhuis in de stad. In ons geval is dat dus in principe Huehuetenango. Tenzij er, zoals afgelopen zondag, te veel wolken zijn in Huehue, want dan moet er worden doorgevlogen naar Guatemala Ciudad. En dus eindigde Veerle zondagavond in een hotel in de hoofdstad, terwijl Steven in het kliniekje was, waar hij maandag samen met Alena werd gewekt voor het volgende spoedgeval: in een nachtelijk gevecht was iemands oor half afgesneden! Weer zat er niets anders op dan naar het ziekenhuis te gaan. En dus vertrok Steven met de auto naar Huehue, alwaar Veerle ondertussen per vliegtuig was afgezet. Na één nachtje in het ziekenhuis mochten we onze patiënt weer meenemen en dus vertrokken we samen met hem richting San Mateo Ixtatan. We pikten er in het plaatselijke Centro de Salud onze maandelijkse lading gratis medicatie op en reden verder huiswaarts.
Exact 24h later, het was inmiddels woensdagavond, werden we net op het moment dat we wilden beginnen eten, weggeroepen voor een bevalling ergens in het dorp. De toekomstige mama, een meisje van 15 jaar, leed al heel de dag hevige pijn en was bijgevolg reeds erg verzwakt. We hebben hard getwijfeld om weer naar Huehue te rijden, maar gelukkig zijn we niet vertrokken, want enige tijd later werd alweer een gezonde meid geboren. ( Steven is nog nooit zó gelukkig geweest bij het horen van een huilende baby!)
Nu hadden we het wel even gehad, en hoopten dus op een rustige donderdag. Dat was echter buiten de waard gerekend, want net nu kwam het ministerie bij verrassing om de kindjes van het dorp te wegen en te vaccineren. Blijkbaar waren wij de enigen in Yalanhuitz die hier niets van wisten, want de hele dag was het in het kliniekje een komen en gaan van jonge moeders met hun kroost. ( in tegenstelling tot de dag voordien waren we nu iets minder gelukkig met het gehuil van de vele peuters!)
Inmiddels is het zaterdag en zijn we met twee patiënten in Huehue op consultatie geweest bij de desbetreffende specialisten. Nu breien wij er een weekje vakantie aan, maar dat vernemen jullie de volgende keer wel...
Perla y Esteban
zondag 16 maart 2008
Allemaal Beestjes
Op vier maart zijn we met een dag vertraging vertrokken richting Huehuetenango. De pickup was goed gevuld, want buiten Eva en ons twee ging ook Alena mee ( een Duitse dokterstudente die ons vergezelt tot half mei). Ook de laadruimte zat tsjokvol met alle bagage en onze twee mountainbikes. Na een rit van vijf uur kwamen we aan in Huehuetenango. Daar konden we logeren bij Celia en Colocha: twee Spaanse vriendinnen van Eva die eveneens een eigen project hebben opgericht. Na een verkwikkende nachtrust mochten we weer beginnen aan een trip van vijf uur door het Cuchumatanes-gebergte tot in Yalanhuitz. Bij aankomst werden we hartelijk verwelkomd door de vier andere vrijwilligers die hier al een tijdje waren (en intussen weer vertrokken zijn). We kregen onmiddellijk een korte rondleiding in het kliniekje: een proper en fleurig gebouwtje met o.a. twee consultatieruimtes, een apotheek en een patientenkamer.
Om de terugkomst van Eva te vieren was er op zaterdag een groot feest. Samen met enkele lokale vrienden hebben we lekker gegeten en gedronken: pasta + tomatensaus en kip, en als dessert fruitgebak met chocolade. Zeer lekker als je weet dat op een doordeweekse dag havermout, tortillas en groentjes (meestal beperkt tot tomaatjes, ajuinen en avocado’s) op het menu staan.
Binnenkort krijgen we in het kliniekje onze eigen kamer en keuken, maar voorlopig wonen we in ‘Casa Canela’. Dit is een houten huisje aan het begin van het dorp, waar alle vrijwilligers die hier voor korte tijd zijn, logeren. Het heeft een grote leef- en eetruimte en vier aparte kamertjes. De wc staat een beetje verderop tussen de bomen en geloof ons vrij: het is er eentje uit bedovergrootmoeders tijd. Casa Canela is gelegen op een heuvel waardoor we een prachtig zicht hebben over het dorp en de ons omringende bergen. Ondanks het feit dat de vooruitgang ook hier zijn intrede heeft gemaakt ( huisjes opgetrokken uit betonblokken), zie je hier nog vele houten huisjes zoals Casa Canela.
Yalanhuitz telt ongeveer 1200 inwoners, waarvan de meerderheid maya’s zijn. Ze hebben een klein gestalte, maar een heel groot hart. Ook de vele kindjes spelen een belangrijke rol, want ze vergezellen ons altijd en overal als ware bodyguards. Ze zijn zelfs onze gidsen als we naar het nabijgelegen meer wandelen. Een mooie plaats om een frisse duik te nemen.
Voorts denken we soms dat het dorp 1 grote boerderij is! De paarden, ezels, varkens, kippen, honden en katten lopen hier namelijk vrolijk in het rond. Een gezellige boel, al moeten we vanaf zonsondergang wel een beetje opletten voor de agressieve honden. Doch, 1 hond verdient een speciale vermelding. Morena is een lieve hond die altijd in de buurt van Casa Canela is, omdat ze weet dat alleen zij van ons de overschotjes krijgt. Intussen is ze de trotse mama van 4 schattige puppies geworden. Hopelijk verlangt ze niet dat wij het eten uit onze mond zullen sparen voor haar kindjes. :)
Momenteel is Baltazar onze belangrijkste patient: een jongeman met ernstige brandwonden (40%). Na drie maanden stilzwijgen heeft de familie beslist hulp te zoeken bij Vivir en Amor. Intussen verblijft hij al twee weken in het kliniekje en worden zijn brandwonden dagelijks verzorgd. Hij heeft nog een lange weg voor de boeg, maar sinds hij in het ziekenhuis verblijft, gaat hij er beetje bij beetje op vooruit.
Vermits het de bedoeling is dat wij tijdelijk de touwtjes in handen zullen nemen, gingen we de afgelopen dagen met Eva op stap naar San Mateo Ixtatan en Huehuetenango. Het was een nuttige trip met het oog op de komende maanden. We weten nu waar en bij wie we terecht kunnen in geval van nood. Vermits Huehue niet bij de deur is, hebben we ervan geprofiteerd om ook de vrienden van Eva op te zoeken. Kortom, een leuke uitstap!
Vermits in Yalanhuitz momenteel noch de telefoon, noch het internet werkt, is ons contacteren een beetje moeilijk. Om te mailen moeten we naar Ixquisis, een dorpje een uurtje stappen hiervandaan. Jullie begrijpen dus wel dat we niet onmiddellijk op alle berichtjes kunnen antwoorden.
En nu we jullie terug op de hoogte hebben gebracht van ons leventje alhier, weten jullie meteen ook dat wij niet bij de vier ontvoerde Belgen zijn.
Hasta la proxima vez!
Esteban y Perla a.k.a Virle
ps: Oeps, foutje gemaakt bij het uploaden van de foto's. Nog enkele dagen geduld aub.
Om de terugkomst van Eva te vieren was er op zaterdag een groot feest. Samen met enkele lokale vrienden hebben we lekker gegeten en gedronken: pasta + tomatensaus en kip, en als dessert fruitgebak met chocolade. Zeer lekker als je weet dat op een doordeweekse dag havermout, tortillas en groentjes (meestal beperkt tot tomaatjes, ajuinen en avocado’s) op het menu staan.
Binnenkort krijgen we in het kliniekje onze eigen kamer en keuken, maar voorlopig wonen we in ‘Casa Canela’. Dit is een houten huisje aan het begin van het dorp, waar alle vrijwilligers die hier voor korte tijd zijn, logeren. Het heeft een grote leef- en eetruimte en vier aparte kamertjes. De wc staat een beetje verderop tussen de bomen en geloof ons vrij: het is er eentje uit bedovergrootmoeders tijd. Casa Canela is gelegen op een heuvel waardoor we een prachtig zicht hebben over het dorp en de ons omringende bergen. Ondanks het feit dat de vooruitgang ook hier zijn intrede heeft gemaakt ( huisjes opgetrokken uit betonblokken), zie je hier nog vele houten huisjes zoals Casa Canela.
Yalanhuitz telt ongeveer 1200 inwoners, waarvan de meerderheid maya’s zijn. Ze hebben een klein gestalte, maar een heel groot hart. Ook de vele kindjes spelen een belangrijke rol, want ze vergezellen ons altijd en overal als ware bodyguards. Ze zijn zelfs onze gidsen als we naar het nabijgelegen meer wandelen. Een mooie plaats om een frisse duik te nemen.
Voorts denken we soms dat het dorp 1 grote boerderij is! De paarden, ezels, varkens, kippen, honden en katten lopen hier namelijk vrolijk in het rond. Een gezellige boel, al moeten we vanaf zonsondergang wel een beetje opletten voor de agressieve honden. Doch, 1 hond verdient een speciale vermelding. Morena is een lieve hond die altijd in de buurt van Casa Canela is, omdat ze weet dat alleen zij van ons de overschotjes krijgt. Intussen is ze de trotse mama van 4 schattige puppies geworden. Hopelijk verlangt ze niet dat wij het eten uit onze mond zullen sparen voor haar kindjes. :)
Momenteel is Baltazar onze belangrijkste patient: een jongeman met ernstige brandwonden (40%). Na drie maanden stilzwijgen heeft de familie beslist hulp te zoeken bij Vivir en Amor. Intussen verblijft hij al twee weken in het kliniekje en worden zijn brandwonden dagelijks verzorgd. Hij heeft nog een lange weg voor de boeg, maar sinds hij in het ziekenhuis verblijft, gaat hij er beetje bij beetje op vooruit.
Vermits het de bedoeling is dat wij tijdelijk de touwtjes in handen zullen nemen, gingen we de afgelopen dagen met Eva op stap naar San Mateo Ixtatan en Huehuetenango. Het was een nuttige trip met het oog op de komende maanden. We weten nu waar en bij wie we terecht kunnen in geval van nood. Vermits Huehue niet bij de deur is, hebben we ervan geprofiteerd om ook de vrienden van Eva op te zoeken. Kortom, een leuke uitstap!
Vermits in Yalanhuitz momenteel noch de telefoon, noch het internet werkt, is ons contacteren een beetje moeilijk. Om te mailen moeten we naar Ixquisis, een dorpje een uurtje stappen hiervandaan. Jullie begrijpen dus wel dat we niet onmiddellijk op alle berichtjes kunnen antwoorden.
En nu we jullie terug op de hoogte hebben gebracht van ons leventje alhier, weten jullie meteen ook dat wij niet bij de vier ontvoerde Belgen zijn.
Hasta la proxima vez!
Esteban y Perla a.k.a Virle
ps: Oeps, foutje gemaakt bij het uploaden van de foto's. Nog enkele dagen geduld aub.
zondag 2 maart 2008
Bicycle race
Hallo België, Hier zijn we weer om jullie voor een laatste keer vanuit Antigua op de hoogte te brengen. Ons korte schooljaar is ten einde en net zoals vroeger ging dat gepaard met een schoolreisje. José, de man des huizes (en ook de directeur), leidde ons rond door de stad. We hadden al heel veel gezien, maar hebben toch nog wat opgestoken. Toen we voor de kathedraal halt hielden, vertelde José dat onderaardse gangen verscheidene kerken, kloosters en abdijen met elkaar verbinden. Op deze manier konden nonnen, paters en priesters elkaar in het geniep ontmoeten. De katholieke kerk houdt dit potje liever gedekt, waardoor ze niet toegankelijk zijn. Stadslegende of waarheid, solamente Nuestro Padre sabe. Tijdens onze tocht toonde onze gids een echte koffieplant, die als een struik langs een kerkpleintje groeide. Voorheen waren we hier meermaals argeloos voorbij gewandeld. Eerder deze week hebben we in de school een initiatie salsa gevolgd. Ons gastgezin mocht hier echter niet aan deelnemen wegens hun geloof. Salsa zou een te sensuele dans zijn. Maar geloof ons vrij: het sensuele was bij ons ver te zoeken! :) Eén van de bezienswaardigheden die we zeker nog wilden zien, was 'La Merced': een prachtige gele kerk, met een fraai versierde voorgevel en een bijhorend klooster. Binnen in de kerk konden we ook weer genieten van een prachtige alfombra. De topper van deze week was de beklimming van de volcán Pacaya. Na een lange busrit en een fikse beklimming kwamen we aan op het hoogste punt van onze wandeling. Van hieruit hadden we een prachtig zicht op enkele andere vulkanen, Guatemala City en natuurlijk de magma van de Pacaya. Vervolgens daalden we enkele meters af tot we de kruipende lava bijna konden aanraken, ware het niet dat deze te warm was. Je kan bijna zeggen dat we op een gigantische barbeque stonden. Tijdens de beklimming vroegen we ons af waarom enkele jongeren marshmellows (bij ons in de volksmond spekken genoemd) meezeulden. Bij aankomst werd het ons duidelijk: de Amerikanen gingen onmiddellijk over tot het roosteren van deze spekken boven de lava. Het was een dag om nooit meer te vergeten! NEE Koen en Marleen, we zijn er niet getrouwd! Toch langs deze weg een welgemeende proficiat vanuit het mooie Guatemala. Rest ons enkel nog te zeggen dat we van een sympathiek Oostenrijks koppel 2 mountainbikes hebben gekocht. Om te klinken op deze koop hebben we deze morgend gezellig samen ontbeten. Bruine bonen met een spiegelei, hmmm... :) Om onze namiddag te vullen hebben we aansluitend een testrit naar Ciudad Vieja gemaakt. Een klein dorpje 5 km hiervandaan. Het zal nu misschien wel even duren voor we weer iets kunnen laten weten. Eva pikt ons morgenmiddag op om samen door te reizen naar ons dorpje in de Western Highlands: Yalanhuitz. Hou jullie goed en tot de volgende keer, Groetjes, Esteban y Virle
maandag 25 februari 2008
Het Geloof
Hola Belgíca,
Onze eerste volle lesweek is intussen gepasseerd en zo zag die er ongeveer uit:
Opstaan om 7.15h en ontbijten met José en Karla. (de kinderen zijn dan al naar school) Zo'n ontbijt kan bestaan uit ontbijtgranen met fruit, maar evengoed uit croque monsieurs, al zijn die dan niet van brood, maar van tortilla's gemaakt.
Om 8.00h begint onze les en dan schaven we tot 12.00h intensief ons Spaans bij.
Daarna is het even wachten (tot 13.30h, soms tot 14.00h) op ons middagmaal. Dat is hier de belangrijkste maaltijd van de dag. Pasta, rijst, kip, maaltijdsoep, het staat hier allemaal op het menu. En de constante hierin zijn tortillas.
Ook het avondeten heeft zo zijn constante, namelijk bruine bonen. Die zijn er altijd bij: hele bonen, gepureerde bonen, in de soep, met room,...
(Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat, eigenlijk zijn ze er altijd bij.)
Gezien deze maaltijd normaliter niet voor 19.30h ( soms niet voor 20.30h) op tafel komt, hebben we in de namiddag tijd genoeg om als brave leerlingen ons huiswerk te maken en als geïnteresseerde toeristen te stad te bezoeken. En of er hier heel wat te zien is: het stadhuis, de kathedraal en zijn ruïnes, meerdere kerken en kloosters, dit alles al dan niet in goede staat. Eén van de mooiste gebouwen die we reeds bezochten is 'la Compañía de Jesús'. Een voormalig Jezuietenklooster dat men dankzij een injectie Spaans overheidsgeld in al zijn glorie heeft kunnen herstellen.
In het weekend zijn we heel de dag vrij en kunnen we een grotere uitstap maken. Zo zijn we eergisteren naar 'Cerro de la Cruz' gegaan. Een kruis bovenop een heuvel. Als beloning voor de beklimming krijg je hier een prachtig uitzicht over de stad Antigua en de vulkaan Agua. De beklimming zelf was echter niet voor ons weggelegd: de toeristenpolitie, die je normaal gezien aan de voet van de heuvel afzet en van daaruit te voet mee naar boven gaat, heeft ons met de pick-up tot boven gebracht. Of ze waren zelf een beetje lui, of ze hadden medelijden met de kuiten van de vijf chicas (en 1 chico) die ze vervoerden.
Gisteren bezochten we Jocotenango, een naburig dorp. We waren er getuige van de voorbereiding van de processie: bewoners maken dan op straat prachtige alfombras. Dit zijn een soort bloementapijten die niet enkel uit bloemen, maar ook uit groenten en fruit, gras en gekleurd zagemeel zijn vervaardigd. Later op de dag passeert hierover dan de processie.
Zo´n processie hebben we vorige week zondag in Antigua gezien. Een enorm beeld van Jezus Christus wordt door een team van 80 cucuruchos gedurende ca 10 uur door de stad gedragen. Echt indrukwekkend!
Net nu we weer bijna praktiserend katholiek waren geworden, zijn we erachter gekomen dat we in het andere kamp zitten. Onze gastfamilie, waarover je ons overigens geen kwaad woord hoort zeggen, blijken aanhangers van één of andere evangelische kerk te zijn. ( je hebt er hier veel verschillende) Daarenboven kregen we hier donderdag bezoek van de Gideons International, een Amerikaanse organisatie die zich bezighoudt met het uitdelen van het Nieuwe Testament.
Als afsluiter kunnen we jullie nog meedelen dat we ons gisteren getrakteerd hebben op een lokale specialiteit: maïsijs, hmmm...
Tot binnenkort,
Virle y Esteban
En als uitsmijter nog dit: katholieke of evangelische God, geen van beiden heeft kunnen voorkomen dat ik mij vorige week als het WTC op 9/11 heb gevoeld. Ergens middenin mezelf had een explosie plaatsgevonden en alles dat mijn lichaam was ingegaan, kwam naar buiten langs één of andere nooduitgang. Resultaat: gedurende één dag heb ik het traject bed, op de pot, bed, boven de pot, bed afgelegd.
Schol mijnen bol,
Esteban
Onze eerste volle lesweek is intussen gepasseerd en zo zag die er ongeveer uit:
Opstaan om 7.15h en ontbijten met José en Karla. (de kinderen zijn dan al naar school) Zo'n ontbijt kan bestaan uit ontbijtgranen met fruit, maar evengoed uit croque monsieurs, al zijn die dan niet van brood, maar van tortilla's gemaakt.
Om 8.00h begint onze les en dan schaven we tot 12.00h intensief ons Spaans bij.
Daarna is het even wachten (tot 13.30h, soms tot 14.00h) op ons middagmaal. Dat is hier de belangrijkste maaltijd van de dag. Pasta, rijst, kip, maaltijdsoep, het staat hier allemaal op het menu. En de constante hierin zijn tortillas.
Ook het avondeten heeft zo zijn constante, namelijk bruine bonen. Die zijn er altijd bij: hele bonen, gepureerde bonen, in de soep, met room,...
(Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat, eigenlijk zijn ze er altijd bij.)
Gezien deze maaltijd normaliter niet voor 19.30h ( soms niet voor 20.30h) op tafel komt, hebben we in de namiddag tijd genoeg om als brave leerlingen ons huiswerk te maken en als geïnteresseerde toeristen te stad te bezoeken. En of er hier heel wat te zien is: het stadhuis, de kathedraal en zijn ruïnes, meerdere kerken en kloosters, dit alles al dan niet in goede staat. Eén van de mooiste gebouwen die we reeds bezochten is 'la Compañía de Jesús'. Een voormalig Jezuietenklooster dat men dankzij een injectie Spaans overheidsgeld in al zijn glorie heeft kunnen herstellen.
In het weekend zijn we heel de dag vrij en kunnen we een grotere uitstap maken. Zo zijn we eergisteren naar 'Cerro de la Cruz' gegaan. Een kruis bovenop een heuvel. Als beloning voor de beklimming krijg je hier een prachtig uitzicht over de stad Antigua en de vulkaan Agua. De beklimming zelf was echter niet voor ons weggelegd: de toeristenpolitie, die je normaal gezien aan de voet van de heuvel afzet en van daaruit te voet mee naar boven gaat, heeft ons met de pick-up tot boven gebracht. Of ze waren zelf een beetje lui, of ze hadden medelijden met de kuiten van de vijf chicas (en 1 chico) die ze vervoerden.
Gisteren bezochten we Jocotenango, een naburig dorp. We waren er getuige van de voorbereiding van de processie: bewoners maken dan op straat prachtige alfombras. Dit zijn een soort bloementapijten die niet enkel uit bloemen, maar ook uit groenten en fruit, gras en gekleurd zagemeel zijn vervaardigd. Later op de dag passeert hierover dan de processie.
Zo´n processie hebben we vorige week zondag in Antigua gezien. Een enorm beeld van Jezus Christus wordt door een team van 80 cucuruchos gedurende ca 10 uur door de stad gedragen. Echt indrukwekkend!
Net nu we weer bijna praktiserend katholiek waren geworden, zijn we erachter gekomen dat we in het andere kamp zitten. Onze gastfamilie, waarover je ons overigens geen kwaad woord hoort zeggen, blijken aanhangers van één of andere evangelische kerk te zijn. ( je hebt er hier veel verschillende) Daarenboven kregen we hier donderdag bezoek van de Gideons International, een Amerikaanse organisatie die zich bezighoudt met het uitdelen van het Nieuwe Testament.
Als afsluiter kunnen we jullie nog meedelen dat we ons gisteren getrakteerd hebben op een lokale specialiteit: maïsijs, hmmm...
Tot binnenkort,
Virle y Esteban
En als uitsmijter nog dit: katholieke of evangelische God, geen van beiden heeft kunnen voorkomen dat ik mij vorige week als het WTC op 9/11 heb gevoeld. Ergens middenin mezelf had een explosie plaatsgevonden en alles dat mijn lichaam was ingegaan, kwam naar buiten langs één of andere nooduitgang. Resultaat: gedurende één dag heb ik het traject bed, op de pot, bed, boven de pot, bed afgelegd.
Schol mijnen bol,
Esteban
donderdag 14 februari 2008
Leaving On A Jetplane
Nadat we in onze laatste week thuis rustig hadden ingepakt en nog uitgebreid afscheid hadden genomen van onze familie, vrienden en ons favoriete bier, waren we er eindelijk klaar voor. Uiteraard hebben we het niet droog kunnen houden op de luchthaven, maar eens vertrokken viel er heel wat spanning van onze schouders af.
Bij aankomst in Washington kwam daar een ander soort spanning voor in de plaats. We hadden het sowieso al niet zo hoog op met de Amerikanen en ze hebben niet geprobeerd om daar verandering in te brengen. Om te beginnen hebben we geleerd dat ze ook hier het eigen-volk-eerst-principe kennen. (80% van het personeel zat achter Americans Only loketten. Pas wanneer alle Amerikanen gecontroleerd waren, gingen er voor de buitenlanders meer loketten open.) Vervolgens werden we door een geuniformeerde zatte (of zotte?) Chinese Amerikaan met de grond gelijk gemaakt omdat één of ander formulier niet volledig genoeg ingevuld was, en nadat we onze bagage zelf fysiek over de grens hadden gezet, mochten we nog een kleine striptease houden... Soit, we zijn -samen met onze intacte bagage- goed aangekomen in Guatemala city.
Daar hebben we eerst geprobeerd om onze vergunning om langer dan 30 dagen te mogen rijden (met ons Belgisch rijbewijs) in orde te brengen. Voorlopig is ons dat niet gelukt, vanwege de vele eisen waaraan we moeten voldoen. Dit in tegenstelling tot de Guatemalteken zelf, als we het afmeten aan hun rijstijl. Laten we er dus maar vanuit gaan dat het vooral een administratieve kwestie is.
Na een rit van ca. 45km zijn we dan aangekomen in Antigua, een koloniaal stadje dat ooit nog dienst deed als hoofdstad van Guatemala tot het grotendeels verwoest werd door een reeks aardbevingen. Zoals zo vaak moet eerst het hele zaakje verder verloederen vooraleer men inziet hoe mooi en rijk het verleden kan zijn. Dat maakt dat men nu nog sites aan het restaureren is, sinds de hele stad in 1979 werd opgenomen in de werelderfgoedlijst van de UNESCO.
Met de hulp van Celestino, de vriendelijke gids van het toeristenbureau die hier op straat de nieuwkomers een beetje wegwijs maakt, hebben we een taalschooltje gevonden waar we ook logeren en driemaal per dag samen met de eigenaars eten. Vanaf morgen starten de echte lessen, ieder met een eigen leerkracht, maar tijdens de maaltijden steken we ook veel op want er wordt uitsluitend Spaans gesproken.
Zo, dit was het voor nu. ¡Hasta la próxima vez!
Virle y Esteban
Bij aankomst in Washington kwam daar een ander soort spanning voor in de plaats. We hadden het sowieso al niet zo hoog op met de Amerikanen en ze hebben niet geprobeerd om daar verandering in te brengen. Om te beginnen hebben we geleerd dat ze ook hier het eigen-volk-eerst-principe kennen. (80% van het personeel zat achter Americans Only loketten. Pas wanneer alle Amerikanen gecontroleerd waren, gingen er voor de buitenlanders meer loketten open.) Vervolgens werden we door een geuniformeerde zatte (of zotte?) Chinese Amerikaan met de grond gelijk gemaakt omdat één of ander formulier niet volledig genoeg ingevuld was, en nadat we onze bagage zelf fysiek over de grens hadden gezet, mochten we nog een kleine striptease houden... Soit, we zijn -samen met onze intacte bagage- goed aangekomen in Guatemala city.
Daar hebben we eerst geprobeerd om onze vergunning om langer dan 30 dagen te mogen rijden (met ons Belgisch rijbewijs) in orde te brengen. Voorlopig is ons dat niet gelukt, vanwege de vele eisen waaraan we moeten voldoen. Dit in tegenstelling tot de Guatemalteken zelf, als we het afmeten aan hun rijstijl. Laten we er dus maar vanuit gaan dat het vooral een administratieve kwestie is.
Na een rit van ca. 45km zijn we dan aangekomen in Antigua, een koloniaal stadje dat ooit nog dienst deed als hoofdstad van Guatemala tot het grotendeels verwoest werd door een reeks aardbevingen. Zoals zo vaak moet eerst het hele zaakje verder verloederen vooraleer men inziet hoe mooi en rijk het verleden kan zijn. Dat maakt dat men nu nog sites aan het restaureren is, sinds de hele stad in 1979 werd opgenomen in de werelderfgoedlijst van de UNESCO.
Met de hulp van Celestino, de vriendelijke gids van het toeristenbureau die hier op straat de nieuwkomers een beetje wegwijs maakt, hebben we een taalschooltje gevonden waar we ook logeren en driemaal per dag samen met de eigenaars eten. Vanaf morgen starten de echte lessen, ieder met een eigen leerkracht, maar tijdens de maaltijden steken we ook veel op want er wordt uitsluitend Spaans gesproken.
Zo, dit was het voor nu. ¡Hasta la próxima vez!
Virle y Esteban
donderdag 31 januari 2008
Last Goodbye
Hey iedereen,
jullie massale opkomst afgelopen zaterdag heeft ons aangenaam verrast. Het was zeer fijn om met iedereen een leuke babbel te hebben voor ons vertrek. Bij deze willen wij jullie uiteraard ook bedanken voor de vrijgevigheid en de wel erg grote dorst die sommigen moesten lessen. Daardoor kunnen wij namelijk de ronde som van 921,5 euro overmaken aan Vivir En Amor!
Bedankt, en tot binnenkort.
-> Bekijk zeker ook eens de vele fotootjes.
jullie massale opkomst afgelopen zaterdag heeft ons aangenaam verrast. Het was zeer fijn om met iedereen een leuke babbel te hebben voor ons vertrek. Bij deze willen wij jullie uiteraard ook bedanken voor de vrijgevigheid en de wel erg grote dorst die sommigen moesten lessen. Daardoor kunnen wij namelijk de ronde som van 921,5 euro overmaken aan Vivir En Amor!
Bedankt, en tot binnenkort.
-> Bekijk zeker ook eens de vele fotootjes.
dinsdag 22 januari 2008
The Final Countdown
Het aftellen is nu echt wel begonnen: Afgelopen zaterdag hebben we Eva 'VivirEnAmor' Verstraete gezien op het winterconcert dat ten voordele van haar project werd georganiseerd, en sindsdien kan het voor ons niet snel genoeg 12 februari zijn. We staan te popelen om te vertrekken.
Maar eerst nemen we graag nog uitgebreid afscheid van jullie allemaal.
Tot Zaterdag?!
Maar eerst nemen we graag nog uitgebreid afscheid van jullie allemaal.
Tot Zaterdag?!
Abonneren op:
Posts (Atom)
