Push it!

Ondertussen zijn we weeral 3 weken verder, en hebben we weeral één en ander beleefd. Eerst hadden we hier ¨capacitación¨. Vivir en Amor tracht door middel van opleiding de traditionele vroedvrouwen extra kennis bij te brengen. Tijdens zo´n opleidingsdag wordt o.a gewezen op de gevaren die kunnen optreden tijdens de zwangerschap en/of de bevalling. Er wordt hen ook verteld om bij complicaties niet te aarzelen om naar het kliniekje te komen.
En dat er geluisterd wordt, hebben we gisteren ervaren. Een dag na het vertrek van Eva moesten Alena en Veerle met knikkende knieën de handen uit de mouwen steken: een hoogzwangere met hevige weeën werd om 9u per pickup aan het kliniekje afgezet. Na een kort onderzoek wisten we dat de baby leefde en goed gepositioneerd was. Nu kwam het erop aan de vrouw aan het verstand te brengen om nog niet te persen. Dit was op zich al een moeilijke bevalling. Mede met de hulp van Maria (plaatselijke gezondheidswerkster) kon de vrouw hiervan overtuigd worden. Vermits het haar elfde bevalling was, ging alles daarna heel snel: op 4/4/08 om 10.34h werd een gezond meisje van 4.5kg en 47cm geboren. Intussen stellen moeder en kind het wel.
Zo´n 14 dagen geleden werden we door de vrijwilligers van Pojom uitgenodigd voor een feestje. Na een helse autorit over dé Berg, konden we aanschuiven aan een heerlijk buffet. Bedankt, ¨Man¨ en vroedvrouwen! Daarna werd er deftig gedanst, maar zoals reeds eerder vermeld, hebben wij de Latijns-Amerikaanse ritmes (nog) niet in de benen.
Ook deze week werd er gefeest, maar dan iets rustiger. Voor het vertrek van Eva hebben we lekker gegeten en werden er door de plaatselijke leerkracht(Manuel) en Eva mooie liedjes ten berde gebracht.
Donderdagmorgend was het dan zover. Roberto kwam Eva op de landingsstrip van Ixquisis ophalen. Eva, veel succes bij de Antwerpse h**rtj*s!!
Verder hebben we de laatste weken een bezoek gebracht aan het project van Colocha en Per in Jalambojoch; heeft Steven met Andres (een lokale handige Harry)hard gewerkt opdat we warm kunnen douchen; en zijn we eens naar Nueva Concepción en Yulchen Frontera gewandeld: twee nabijgelegen dorpjes.

Vele groeten uit het immer warmer en droger wordende Yalanhuitz.

Perla y Esteban

Vervolg:
Net op het moment dat we bovenstaand bericht bij onze vrienden van Moscamed op internet wilden zetten, werden we weggeroepen voor een spoedgeval: een man was tijdens het voetballen zeer ongelukkig gevallen, want hij had een grote gapende arteriële hoofdwonde. Vermits deze wonde in Yalanhuitz niet gehecht kan worden, en er geen tijd te verliezen was, hebben we Roberto gebeld. Hij en zijn vrouw Jennifer hebben een eigen project: met een klein vliegtuigje brengen ze mensen in nood vanuit ´The middle of nowhere´ naar het ziekenhuis in de stad. In ons geval is dat dus in principe Huehuetenango. Tenzij er, zoals afgelopen zondag, te veel wolken zijn in Huehue, want dan moet er worden doorgevlogen naar Guatemala Ciudad. En dus eindigde Veerle zondagavond in een hotel in de hoofdstad, terwijl Steven in het kliniekje was, waar hij maandag samen met Alena werd gewekt voor het volgende spoedgeval: in een nachtelijk gevecht was iemands oor half afgesneden! Weer zat er niets anders op dan naar het ziekenhuis te gaan. En dus vertrok Steven met de auto naar Huehue, alwaar Veerle ondertussen per vliegtuig was afgezet. Na één nachtje in het ziekenhuis mochten we onze patiënt weer meenemen en dus vertrokken we samen met hem richting San Mateo Ixtatan. We pikten er in het plaatselijke Centro de Salud onze maandelijkse lading gratis medicatie op en reden verder huiswaarts.
Exact 24h later, het was inmiddels woensdagavond, werden we net op het moment dat we wilden beginnen eten, weggeroepen voor een bevalling ergens in het dorp. De toekomstige mama, een meisje van 15 jaar, leed al heel de dag hevige pijn en was bijgevolg reeds erg verzwakt. We hebben hard getwijfeld om weer naar Huehue te rijden, maar gelukkig zijn we niet vertrokken, want enige tijd later werd alweer een gezonde meid geboren. ( Steven is nog nooit zó gelukkig geweest bij het horen van een huilende baby!)
Nu hadden we het wel even gehad, en hoopten dus op een rustige donderdag. Dat was echter buiten de waard gerekend, want net nu kwam het ministerie bij verrassing om de kindjes van het dorp te wegen en te vaccineren. Blijkbaar waren wij de enigen in Yalanhuitz die hier niets van wisten, want de hele dag was het in het kliniekje een komen en gaan van jonge moeders met hun kroost. ( in tegenstelling tot de dag voordien waren we nu iets minder gelukkig met het gehuil van de vele peuters!)
Inmiddels is het zaterdag en zijn we met twee patiënten in Huehue op consultatie geweest bij de desbetreffende specialisten. Nu breien wij er een weekje vakantie aan, maar dat vernemen jullie de volgende keer wel...

Perla y Esteban