Vrolijke Vrienden

Begin juli, op de terugweg van een kale reis naar San Mateo (Steven kreeg geen medicatie mee), was er toch ook nog goed nieuws: Hij pikte onderweg 3 Spaanse verpleegsters op: Ona. Estefania en Martina. Toen een dag later ook nog eens de Duitse doktersstudentes Donya en Asin toekwamen heerste er een gezellige drukte. Helaas pindakaas, Donya en Asin spraken amper Spaans waardoor ze zichzelf een beetje overbodig voelden. Daarom werd na een week gezamelijk beslist dat ze beter van 1 week extra vakantie konden genieten.
Ondertussen hadden we wel al een regenachtige trip naar de Laguna achter de rug. Vanwege het regenseizoen was het waterpeil van het meer reeds gestegen tot aan de waterval, en dus was het niet meer mogelijk om de oever te bereiken. Toch hadden we allemaal genoten van deze fikse wandeling.
Deze maand hebben we ook ervaren hoe dankbaar de patienten kunnen zijn voor de hulp die we hen aanbieden. Nadat Steven met 1 van hen naar Huehue op consultatie was geweest, schonk onze patiente ons een levende haan. Een andere patiente die wachtte op een consultatie bood spontaan aan om de haan te slachten en klaar te maken. En dus konden we die avond op een feestje bij Chupie met z’n allen (min 1) genieten van heerlijke Caldo de Gallo.
En dan was het eindelijk zover. Na lang wachten kwamen Ben en Elke aan in Guatemala. Na een regenachtige trip richting Yalanhuitz, konden onze vrienden meteen de handen uit de mouwen steken: de langdurige en harde regenval had de keuken onder water gezet. Welkom , Ben en Elke!
Op hun eerste echte vakantiedag werd vooral genoten van Yalanhuitz en gerelaxed. Veerle en Elke brachten een bezoekje aan het kerkhof, terwijl Ben en Steven een partijtje schaakten.
En toen werd met een tussenstop in Huehuetenango koers gezet richting Retalhuleu. Dat dit stadje niet zo toeristisch is, werd ons duidelijk tijdens de zoektocht naar een slaapplaats die eindigde in wat we zouden kunnen omschrijven als Hotel de Cel: Boven de deur zaten tralies, de schakelaar van het licht stond op de gang en de kwaliteit van het bed liet ook te wensen over.
Van daaruit brachten we een bezoek aan de nabijgelegen Maya-ruines van Abaj Takalik. Niet bijzonder spectaculair maar wel zeer interessant vanwege de deskundige uitleg van onze gids. Zo staken we oa op dat de tempels van deze site uit klei vervaardigd waren en daarom niet kunnen worden blootgelegd. Dit in tegenstelling tot de stenen weg, trappen en beelden die veelvuldig aanwezig waren.
Onze volgende halte werd Panajachel. Een ietwat toeristisch stadje aan de rand van het prachtige Lago De Atitlan. Dit meer is eigenlijk een krater die ontstond na een gigantische vulkaanuitbarsting, zo’n 85000 jaar geleden. In de loop der jaren vormden zich rondom deze krater nieuwe vulkanen die het meer nog steeds een extra cachet geven.
In 1 van de andere dorpjes aan de rand van het meer, Santiago Atitlan, bezochten we de mayagod Maximon. Het beeld van deze rokende en drinkende god wordt jaarlijks verhuisd. De bewoners worden dan voor 1 jaar de opzichters van Maximon en waken erover dat iedereen betaalt om hem te mogen zien en/of te fotograferen.
Halverwege onze vakantie belandden we in Chichicastenango. Een stadje dat tweemaal per week het toneel is van een gigantische en kleurrijke artisanale markt. Maar voor we op koopjesjacht gingen bezochten we eerst Pascual Abaj. Bij dit beeld op een heuveltop worden nog steeds mayaceremonies gehouden. Tijdens zo’n ceremonie worden vooral bloemen en suiker geofferd, maar ook wel eens kippen.
Verder onthouden we vooral dat men ook in Chichi de gedachte aan de gruwelijke burgeroorlog levendig wil houden dmv vele muurschilderingen.
Op maandag maakten we de grootste verplaatsing van deze vakantie. Acht verschillende bussen, microbussen en taxi’s brachten ons helemaal tot in San Cristobal alwaar we terechtkwamen in La Casa De Gladys. In dit hospedaje zwaaide de prettig gestoorde Markus de plak. Het haar, de tattoeages, de lichaamstaal en het alcohol en ander verbruik, deden ons zowaar aan Ozzy Osbourne denken!
Ook al was het voor ons het tweede bezoek aan deze stad, toch bleef het interessant. Lekker eten en drinken is altijd leuk en ook het Na Bolom-museum was de moeite waard. In de voormalige hacienda van het koppel Duby-Blom konden we zien hoe zij hun leven gewijd hadden aan het behoud van de cultuur van de oorspronkelike bevolking.
Intussen was het donderdag en werd het tijd om afscheid te nemen van Ben en Elke. Na enkele moeilijke momenten stapten zij op de bus naar Mexico City en keerden wij terug naar onze hospedaje. De volgende ochtend moesten ook wij vertrekken en reden terug tot Huehuetenango. Daar pikten we de Duitse meisjes Julia en Sabrina op, met wie het intussen fijn samenwerken is in het kliniekje.
En hoe zou het nog met Baltazar zijn? Wel de wonden op zijn bovenlichaam zijn helemaal gesloten en die op zijn dij zijn weeral een stuk kleiner. Na de dagelijkse verzorging gaat hij nu naar huis en keert `s avonds terug naar het kliniekje om er de nacht door te brengen.

Hasta la Proxima vez,
Perla y Esteban