Exodus

Dag trouwe lezers,

Waar waren we gebleven? Juist, we zijn met Eva, Elke en hun vader in Yalanhuitz toegekomen en beginnen er aan een nieuw hoofdstuk.
Op de eerste avond namen we direct afscheid van Markus en Elena want hun tijd zat er op. Dat maakte dat wij Casa Canela voor ons tweetjes hadden.
Nadat we op de zondagse markt onze groentjes hadden gekocht, brachten we met z’n vijven een bezoekje aan Don Toribio en zijn vrouwtje, een stokoud koppeltje zonder familie. Een bezoek dat ons sterk heeft aangegrepen vanwege de omstandigheden waarin zij moeten leven, vanwege hun grote dankbaarheid voor ons bezoek en vanwege de tranen die de vrouw liet omdat ze er niet op voorzien was om ons een maaltijd aan te bieden.
Enkele dagen later werd het hele dorp gemobiliseerd om naar de vliegpiste van het inmiddels gesloten Moscamed te gaan om er de president te verwelkomen! Enkele uren later kwamen we van een kale reis terug. Mijnheer de president had zelfs zijn kat niet gestuurd.
Op 2 oktober werden we bij de buren uitgenodigd om er een tas koffie te drinken op de verjaardag van 1 van de zonen. Bij aankomst bleek er echter een feestmaal met verse kip te zijn bereid waar iedereen, ja echt iedereen, lekker van heeft gegeten!
De volgende dag was het Eva’s verjaardag. Voor dag en dauw versierde Elke de keuken met ballonnen en kindertekeningen en bakten wij pannekoeken. In de namiddag stapten we nog eens naar het meer en hebben we er ondanks de lichte regenval toch gezwommen.
In de week dat de familie ’k-zin-te-loate-zeej-Verstroate van hun vakantie genoot, verwelkomden wij de 2 Duitse doktersstudenten Maaike en Annika met wie we eventjes Casa Canela deelden. Op hun tweede dag hadden ze reeds hun eerste urgentie! Toen we om 9.00h bij het kliniekje aankwamen, werden we al opgewacht om bij een bevalling te helpen. Eenmaal ter plaatse werd duidelijk dat het kind reeds vier uur eerder in stuit geboren werd, maar toen al geen reflexen vertoonde. Na een korte interventie moesten we ons er bij neerleggen dat het kindje overleden was.
De volgend dag was er wel reden tot blijdschap. Bij het begin van het avondmaal werden we weer weggeroepen voor een bevalling die niet wilde vlotten. Net toen beslist was om naar Huehuetenango te rijden, perste de vrouw er met al haar krachten alsnog een gezonde baby uit. En u raadt het al, alweer een meisje!
Verder vinden we het toch ook het vermelden waard dat de vreselijke brandwonden van Baltazar na 8 maanden heling in het kliniekje volledig gesloten zijn!!
Stilaan begonnen we aan onze laatste 2 weken in Yalanhuitz en dus werd het hoogtijd om nog eens langs te gaan in Pojom. Na een zeer regenachtige tocht kwamen we als twee verzopen waterkiekes aan in Casa Materna, het kliniekje van Pojom. In de namiddag zagen we hoe Hanne en Kurt te werk gaan, terwijl Lieven en Marijke een heerlijk avondmaal bereidden. (2 Vlaamse vrijwilligers die Engelse les geven in het plaatselijk schooltje) Na het verorberen van deze maaltijd werd de avond afgesloten met het bekijken van enkele afleveringen ’In de Gloria’. Mooi, mooi!
Minder mooi, maar niet minder grappig, was het verdwijnen van onze sokken. Op een morgend merkten we dat er enkele sokken ontbraken op de wasdraad. Navraag bij Catarina die voor ons waste, leverde niets op. Zij had ze niet. Toen er de volgende morgend nog minder sokken op de draad hingen, kregen we argwaan en trok Steven op onderzoek. En ja hoor, op de zoldering vond hij een nestje van 1 of ander knaagdier met een 7-tal kapotgebeten sokken. Smakelijk!
Inmiddels was het 25 oktober, de dag waarop ons bezoek in het vliegtuig zat. Maar ook de dag dat de Pojommers nog eens tot bij ons kwamen om er een gezellige avond van te maken.
Door omstandigheden konden onze vrienden het door ons opgestelde reisplan niet volgen en dus kwamen ze 24 uur later dan gepland aan. Omdat de brug van Rio Seco (= nabijgelegen dorpje) weggezakt was, konden wij hen niet in Yalambojoch oppikken, maar wachtten we ze op aan deze brug. Een blij weerzien met Kristel, Johan, Katleen en Sven.
Nadat ze geinstalleerd waren in Casa Canela gaven we ze een rondleiding in het kliniekje. Daar waren Eva en Veerle ondertussen aan een eerste repetitie bezig met de kindjes van het dorp. Er werd hen een liedje aangeleerd dat op het feest van het kliniekje zou worden gezongen.
In onze laatste week maakten we verschillende uitstapjes met ons bezoek: een wandeling door Yalanhuitz, eentje naar Ixquisis, en enkele stevigere trips zoals naar het meer met z’n watervallen, naar de berg aan wiens voet Yalanhuitz ligt, en eentje naar Platanar waar we eveneens afscheid hebben genomen van enkele goedgekende patienten.
Intussen was de Duitse dokteres Christina aangekomen en werden we nog eens uitgenodigd op een verjaardagsfeestje.
Op zaterdag 1 november was het dubbel feest. Zowel Allerheiligen als het 6-jarige bestaan van het kliniekje werden gevierd. Na een bezoek aan het mooi versierde kerkhof, waren we toeschouwers bij het voetbaltoernooi waaraan ploegen uit de verschillende dorpen deelnamen. Bij valavond werden er nog enkele acts opgevoerd met als afsluiter de kinderen die hun ingestudeerde liedjes zongen. En dan was het hoogtijd om bij Eva aan tafel te gaan. Ze had ons allemaal uitgenodigd om er ons afscheid te vieren. Eva, we hebben een ongelooflijke tijd beleefd in Yalanhuitz en willen je nogmaals bedanken voor alles! Ons verblijf in Yalanhuitz werd vervolgens afgesloten in ’el salon’ met een marimbafeest waar we eveneens afscheid namen van Maria, Antonio, Mateo, Francisco,...
En toen bleek vertrekken uit Yalanhuitz ook letterlijk moeilijk te zijn. Vanwege Allerheiligen reed de bus niet, en kwam de door ons bestelde minibus niet opdagen. Vervelend, want ze zou om 3.00h ’s morgens komen. Om 6.00h hebben we dan Eva maar gewekt en wilde zij ons gelukkig een heel eind verderop brengen. Vervolgens ging het met enkele pickups en een bus verder tot in Huehuetenango waar we haastig afscheid moesten nemen van Johan, Katleen en Sven. Tot 16 november zullen we op verlof gaan met Kristel, maar dat lezen jullie in een volgend bericht.

Beste lezers, de voorbije acht maanden hebben wij u graag op de hoogte gehouden van ons werk in Yalanhuitz. Nu wij daar niet meer zijn kan u op www.vivirenamor.be terecht voor meer info en nieuws, en u vindt er alle gegevens om een gift te geven, want zonder financiele inbreng uit Belgie kunnen de mensen van Yalanhuitz, Pojom en omstreken niet op medische hulp blijven rekenen!

Alvast bedankt voor jullie steun,
Veerle en Steven.

Ps: Op onze pagina kunnen jullie nog steeds terecht om te zien hoe het ons vergaat op onze trip door Centraal-Amerika.